Μήνυμα της Μαρίας Νικολαίδου για την «Ημέρα της Γυναίκας».

Η «Ημέρα της Γυναίκας» δε είναι απλά άλλη μια επετειακή ημέρα, που επιτάσσει μια ευχή για όλες τις γυναίκες του κόσμου, για όλους τους αγώνες που έγιναν στο πέρασμα του χρόνου για να αποκτήσει τη θέση που της αξίζει, ν αναγνωριστεί ισότιμο μέλος της κοινωνίας μας. Δεν πρόκειται λοιπόν ν αναφερθώ σε τίποτε απ όλα αυτά.

Αν είστε άντρας, η μέρα αυτή δεν είναι άλλη μια θεσμοθετημένη περίσταση να χαρίσετε μια αγκαλιά και ένα φιλί ίσως και λίγα λουλούδια ή κάποιο δώρο στην φίλη, στην αδερφή ή σε εκείνη την γυναίκα που είστε αρκετά τυχερός να είστε μαζί της, συνοδοιπόροι και μοιράζεστε όμορφες αλλά και δύσκολες στιγμές στην οικογένεια και στη ζωή. Και, εν πάση περιπτώσει, αυτό θα έπρεπε να το κάνετε κάθε μέρα, χωρίς να απαιτούνται τυπικές αφορμές ή η τυραννία μιας ημερολογιακής «γιορτής» – διαφορετικά, κάτι κάνετε λάθος!

Η 8η Μαρτίου δεν είναι γιορτή. Είναι υπενθύμιση.

Υπάρχει, ναι μεν για να θυμίζει τις μάχες ενός αγώνα που συνεχίζεται ακόμα αδιάκοπος σε όλη την υφήλιο, σε χώρους εργασίας και κοινοβούλια, σε και πίσω από τις κουρτίνες κάποιον σπιτιών. Υπάρχει όμως και για να υπενθυμίζει ότι πολλά μπορούν και πρέπει να γίνουν ακόμη.

 Πως μπορούμε να μιλάμε για ισότητα όταν το ένα μισό της ανθρωπότητας δεν απολαμβάνει τον σεβασμό που του πρέπει;

 Όταν υπάρχουν έθνη που πίσω από προσχήματα στο όνομα του κοινωνικά «πρέποντος» και υπό τον πλέον επίσημο μανδύα, εκείνον της εκάστοτε εξουσίας, κρατικής η θρησκευτικής, οι γυναίκες θεωρούνται αποκλειστικά μηχανές τεκνοποίησης και σκεύη ηδονής;

Τέλος , προσωπικά θα ήθελα να τιμήσω και ν αναφερθώ στην Ελληνίδα γυναίκα μονογονέα.

Σ’ αυτή τη διπλά ηρωίδα, που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και μεγαλώνει τα παιδιά της τις περισσότερες φορές παντελώς μόνη, αφού το ίδιο το κράτος που θα έπρεπε να βρίσκεται δίπλα της λάμπει δια της απουσίας του. Πάρα ταύτα δίνει τους δικούς της μεγάλους αγώνες να επιβιώσει οικονομικά και κοινωνικά και σχεδόν πάντα τα καταφέρνει. 

Σ αυτές τις γυναίκες πραγματικά ΥΠΟΚΛΙΝΟΜΑΙ.