ΤΟ ΦΡΑΓΜΑ….. ΤΗΣ ΜΟΡΝΑΣ…… ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΑΡΓΑΣ!!

2^Ο Μέρος

Γράφει ο Α. Π. ΤΕΡΖΗΣ

Παρά ταύτα το έργο ως «Φράγμα Μόρνας» δημοπρατήθηκε!  Παρόλο

που είναι γνωστό και σαφές ότι τόσο η Ελληνική Νομοθεσία όσο και η Κοινοτική, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΥΝ  την εκτέλεση έργων που συγχρηματοδοτούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να έχει δοθεί ΠΡΩΤΑ ΕΓΚΡΙΣΗ Περιβαλλοντικών όρων. Ακολουθεί απόσπασμα του σημειώματος μας της 19.06.2003.

«Η συνέχεια όμως αποκαλύπτει σειρά νέων πρόχειρων ή «άτυχων» ενεργειών ή επιτήδειων χειρισμών, διότι το Υπουργείο Γεωργίας, με σχετική εγκύκλιό του, ανέθετε τα «δασικά αυτά έργα» στις Δασικές Υπηρεσίες!

Πόσο δασικό έργο όμως είναι η κατασκευή ενός φράγματος ύψους 32 μέτρων στο «ΜΟΡΝΙΩΤΙΚΟ»;  Η συγκεκριμένη αυτή επιλογή, καθώς και η έλλειψη – της σχετικής μελέτης που προαναφέρθηκε – αποτέλεσαν την αιτία να χαθούν κοινοτικά κονδύλια.  Αν δε το έργο προπληρώθηκε (όπως και έγινε) από τις Δημόσιες δαπάνες, τότε τα χαμένα – από ευθύνη και υπαιτιότητα κάποιων – ΕΠΙΒΑΡΥΝΟΥΝ τον κρατικό προϋπολογισμό, και φυσικά τους Έλληνες Πολίτες! 

Οι προχειρότητες όμως αυτές έχουν και άλλη συνέχεια.  Διότι δεν συμπληρώθηκαν ούτε τεχνικά δελτία, επειδή είχε χαρακτηριστεί ως δασικό έργο!!  Επιβλεπόμενο από Δασολόγο!!!  Και γι’αυτό στην έκθεση αυτή ελέγχου υπάρχει η εξής διατύπωση: «γεννώνται ερωτήματα και απορίες για την αντοχή και βιωσιμότητα του έργου!!

Βέβαια η εικόνα που αντίκρισε η ομάδα ελέγχου, το Σεπτέμβριο του 2002, είναι πραγματικά εντυπωσιακή:  Κανένας δεν γνώριζε την κατάσταση στην οποία ήταν το έργο.  Βέβαια τη χειρότερη εικόνα αντίκρισαν οι ελεγκτές όταν μετέβησαν επί τόπου.  Έκπληκτοι αντίκρισαν μια κοίτη τελείως ξεραμένη σε βάθος 20 μέτρων και ένα φράγμα που δεν άφηνε κανένα περιθώριο επιβίωσης στη φύση, που πριν συντηρούνταν και τρέφονταν από το νερό του ποταμού.  Αναμφίβολα οι δυσμενείς επιπτώσεις του έργου είναι ολοφάνερες.  Η οικολογική βλάβη είναι δεδομένη.

Το περιεχόμενο της έκθεσης αυτής αποτελεί, εκτός από κόλαφο εναντίον όλων όσοι διαχειρίστηκαν ή συμμετείχαν με οποιοδήποτε τρόπο στην εκτέλεση του έργου αυτού είναι και αφορμή για παραπέρα διερεύνηση και ενημέρωση των κατοίκων της Πιερίας, τόσο για το προηγούμενο ιστορικό του, όσο και για την συνέχεια και το μέλλον του.

Ταυτόχρονα, όμως, ανακύπτει θέμα και «μαθηματικού τύπου» (που πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την ανάθεση των δημοσίων έργων), επειδή ανάδοχος δεν αναδείχθηκε ο μειοδότης.  Μήπως όμως δεν είναι αρκετός μόνον ο διοικητικός έλεγχος».