Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έχει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί -εκτός του ότι επηρεάζει τις ζωές όλων μας και θα τις επηρεάσει ακόμα περισσότερο το επόμενο διάστημα- δείχνει και τον κυρίαρχο τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τους άλλους ανθρώπους γύρω τους.
Υποθέτω πως δεν υπάρχει κανείς πια που να μην έχει μάθει πως ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε το 2014 και όχι στις 24 Φεβρουαρίου του 2022.
Επίσης, δεν πρέπει να υπάρχει πια κάποιος που να μην γνωρίζει πως το ΝΑΤΟ -δηλαδή, οι Ηνωμένες Πολιτείες- εξοπλίζει την Ουκρανία και εκπαιδεύει τον στρατό της Ουκρανίας τουλάχιστον από το 2014.
Τώρα πια, τα ΜΜΕ των ΗΠΑ μας ενημερώνουν πως κάποια επιτυχημένα χτυπήματα του ουκρανικού στρατού έγιναν με την καθοδήγηση των ΗΠΑ. Όχι πως δεν το ξέραμε αλλά είναι πια και επίσημο.
Η Ουκρανία δεν μπήκε στο ΝΑΤΟ αλλά το ΝΑΤΟ έχει μπει εδώ και χρόνια στην Ουκρανία. Οπότε το αφελές “I stand with Ukraine” είναι στην πραγματικότητα “I stand with NATO”.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να εξοπλίζουν την Ουκρανία αλλά το θέμα είναι πως αυτά τα όπλα μάλλον δεν θα φτάσουν ποτέ στο μέτωπο, ενώ, αν φτάσουν, θα πέσουν στα χέρια των Ρώσων -ήδη, συμβαίνει αυτό-, που, όπως ήταν αναμενόμενο, έχουν ξεσκίσει τον στρατό της Ουκρανίας.
Ο στρατός της Ουκρανίας δεν είναι απεριόριστος -τα επίλεκτα τμήματα του ουκρανικού στρατού πρέπει να έχουν ήδη εξοντωθεί μετά από δυόμιση μήνες πολέμου- και σύντομα δεν θα υπάρχουν στρατιώτες για να χειριστούν τα όπλα που στέλνουν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στην Ουκρανία.
Πραγματικά, το ΝΑΤΟ πολεμάει στην Ουκρανία μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό. Γιατί το ΝΑΤΟ, όπως ξέρουμε όλοι, είναι αμυντική συμμαχία.
Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πόλεμος και πολεμική ισχύς αλλά, βέβαια, έχουν άποψη.στα social media για όλα από την ασφάλεια του καναπέ τους.
Άνθρωποι που δεν τολμούν να αντιδράσουν στις προσβολές του αφεντικού τους ή, έστω, στους υπερβολικούς λογαριασμούς του ρεύματος, καυλώvουν με τους ηρωικούς Ουκρανούς στρατιώτες, χωρίς να αντιλαμβάνονται πόσο γελοίοι είναι οι ίδιοι.
Την ίδια ώρα, στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν κουνιέται φύλλο, και ο μόνος που μοιάζει να θέλει να πάρει μια πρωτοβουλία και να συναντήσει τον Πούτιν στη Μόσχα είναι ο …Πάπας.
Ο Πάπας κατάλαβε πως ο Πούτιν έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θέλει να τον συναντήσει. Ο Πούτιν δεν έχει κάνει ακόμα αποδεκτό το αίτημα του Πάπα.
Εν τω μεταξύ, ως και ο Πάπας δήλωσε πως μπορεί η συμπεριφορά του ΝΑΤΟ να προκάλεσε την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Θα του το είπε ο …Θεός.
Και τώρα;
Όποιος γνωρίζει δεν προβλέπει, και όποιος προβλέπει δεν γνωρίζει.
Αν δεν πάμε σε Παγκόσμιο Πόλεμο -κάποιοι υποστηρίζουν πως αυτό έχει ήδη ξεκινήσει-, ο πόλεμος θα τελειώσει κάποια στιγμή με την Ουκρανία κουτσουρεμένη και κατεστραμμένη, με δεκάδες χιλιάδες νέους άνδρες νεκρούς ή σακατεμένους για πάντα, και εκατομμύρια Ουκρανούς να αναζητούν ζωή σε άλλες χώρες.
Και βέβαια, η Ουκρανία θα είναι μια ουδέτερη χώρα, όπως ζητούσε η Ρωσία πριν ξεκινήσει την εισβολή.
Τότε, γιατί έγιναν όλα αυτά;
Ε, αυτό θα αφήσω τον καθένα να το καταλάβει μόνος του. Ανοίγουμε και κάνα βιβλίο Ιστορίας καμιά φορά.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η μεγαλύτερη ευθύνη για το δράμα της Ουκρανίας πέφτει στους πολιτικούς ηγέτες της Ουκρανίας.
Οι πολιτικοί ηγέτες της Ουκρανίας ξέρουν καλά την θέση της χώρας τους, ξέρουν τι είναι η Ρωσία -οι πολιτικοί αυτοί γεννήθηκαν στην Σοβιετική Ένωση- ξέρουν τις θέσεις της Ρωσίας, όπως γνωρίζουν και την πολεμική ισχύ της Ρωσίας.
Επίσης, οι πολιτικοί ηγέτες της Ουκρανίας γνωρίζουν τι είναι το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ. Αν δεν το γνώριζαν, τώρα το ξέρουν καλά. Βέβαια, μάλλον το ξέρουν και οι τραπεζικοί λογαριασμοί των Ουκρανών πολιτικών σε φορολογικούς παραδείσους.
Δεν έχω καμία αμφιβολία πως, όταν τελειώσει ο πόλεμος και οι Ουκρανοί συνειδητοποιήσουν τι έχει συμβεί στη χώρα τους και στις ζωές τους, θα ζητήσουν ευθύνες από τους πολιτικούς τους ηγέτες.
Η δουλειά των πολιτικών -θεωρητικά τουλάχιστον- είναι να είναι αποτελεσματικοί. Σε περιόδους ειρήνης και “ευημερίας”, οι πολίτες το ξεχνάνε αυτό, αλλά στα συντρίμμια μιας διαλυμένης χώρας, είναι κάπως δύσκολο να το ξεχάσουν.
Το “γιατί έγιναν όλα αυτά;” θα το πουν και οι πολίτες της Ουκρανίας.
Κι αν ο εθνικισμός και οι σημαίες “πουλάνε” σε περίοδο πολέμου, δεν συμβαίνει το ίδιο αν πρέπει να ζήσεις μέσα στα συντρίμμια και στους σακατεμένους του πολέμου. Οι βετεράνοι του πολέμου που χάθηκε σου θυμίζουν πάντα αυτό ακριβώς: τον πόλεμο που χάθηκε. Και δεν είναι πολλοί αυτοί που αγαπούν τις ήττες και αυτούς που τους θυμίζουν τις ήττες.
Οι εθνικιστές -που είναι πολλοί και στη χώρα μας- ξεχνάνε πως και οι άλλες χώρες έχουν εθνικιστές, ενώ μπορεί, στρατιωτικά, να είναι και πολύ ισχυρότερες.
Στον πόλεμο -και στη ζωή- χρειάζεται ρεαλισμός. Είναι πραγματικότητα, δεν είναι σειρά του Netflix.
Για να είσαι ρεαλιστής, πρέπει να ξέρεις τις δυνάμεις σου και τις ικανότητές σου, ενώ πρέπει να προσπαθήσεις να καταλάβεις και τη θέση του άλλου. Ειδικά, όταν ο άλλος λέει ξεκάθαρα τις θέσεις του, όπως είχε κάνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην ιστορική ομιλία του στην Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου το 2007:
Βέβαια, σε έναν κόσμο που σχεδόν όλοι αισθάνονται μοναδικοί και πως όλοι οι άλλοι τους χρωστάνε -ενώ τους χρωστάει και το Σύμπαν-, δεν είναι και πολλοί αυτοί που αισθάνονται την ανάγκη να καταλάβουν τους άλλους, οπότε δεν είναι καθόλου περίεργο που τόσοι άνθρωποι τρώνε συνέχεια τα μούτρα τους.
Αν δεν καταλαβαίνεις τους άλλους -και είσαι μόνιμα επικεντρωμένος στις δικές σου φαντασιώσεις και βεβαιότητες-, μπορεί οι άλλοι να πάρουν φόρα και να σε διαλύσουν.
Αν ο άλλος σε εκλάβει ως απειλή -και καταλάβει πως προετοιμάζεσαι για να του επιτεθείς ή να απειλήσεις την δική του θέση-, είναι πολύ πιθανό να σου τη χώσει πρώτος.
Αυτό συνέβη στην Ουκρανία. Κρίμα. Αλλά και ας πρόσεχε.
(Μπορεί εγώ να νομίζω πως είμαι πολύ δυνατός αλλά, αν μπω στο ρινγκ με τον παγκόσμιο πρωταθλητή στο μποξ, είναι βέβαιο πως θα με σκοτώσει στο ξύλο. Δηλαδή, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό. Η πραγματικότητα δεν έχει σχέση με τα like και τις καρδούλες στα social media. Α ναι, μην ξεχάσετε να κάνετε like.)
Read more: https://pitsirikos.net/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου