Ωραία, δεν λέω, που το 2020 είναι το νέο 2010.
Η κυβέρνηση περιμένει να συνωμοτήσει το σύμπαν για να εξαφανιστούν οι συνέπειες από τα χρόνια προβλήματα στις ανύπαρκτες υποδομές και η αντιπολίτευση κάνει σαν να μην ήταν κυβέρνηση πριν χάσει τις περσινές εκλογές· παιδιά, άμα (ξανα)κυβερνήσετε, θα τα φτιάξετε όλα. Α, τους ολιγάρχες μην ξεχάσετε αυτή τη φορά.
Στο τέλος της ημέρας, όλοι αυτοί οι …πολιτικοί αντίπαλοι λένε ότι μπαρούφα έχουν να πουν και γυρνάνε στη γωνία τους, για να μην ενοχλούν τους δανειστές όσο αυτοί κυβερνούν το πόπολο.
Μια από τα ίδια οι πολίτες. Έρμαιοι στο κύμα, περιμένοντας τον …Γκοντό.
Βλέποντας τις τεράστιες καταστροφές σε Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Ιθάκη, Φθιώτιδα και Καρδίτσα, αλλά, υπενθυμίζοντας και τους «ξεχασμένους» πλημμυροπαθείς στην Εύβοια, διακρίνει κανείς κάτι που έχει επισημανθεί εδώ και χρόνια:
Οι Έλληνες ζουν από τύχη και μόνο.
Υποδομές, ουσιαστικά, δεν υφίστανται.
Μην αρχίσουμε να μιλάμε τώρα για αντιπλημμυρικά, Παιδεία, Υγεία και τα γνωστά. Έχουν ειπωθεί όλα. Χιλιάδες φορές.
Οπότε, αυτό που συνεχίζει να «ενοχλεί», όταν βλέπεις απεγνωσμένους ανθρώπους -που έχασαν τα υπάρχοντά τους, ή ακόμα και δικούς τους ανθρώπους- να γνωρίζουν τις αιτίες της καταστροφής, είναι τόσο απλό και τόσο δύσκολο συνάμα, που κουράζει να λέμε τα αυτονόητα. Πάλι.
Ακούω για τους ανύπαρκτους περιφερειάρχες, δημάρχους σε πολλές περιπτώσεις, ή το επιτελικό κράτος.
Γκρινιάζουν, με το δίκιο τους που τα μασαμπουκωμένα ΜΜΕ και οι εκλεκτοί τους σωτήρες τους ξέχασαν μέσα στις λάσπες και τις πέτρες, χωρίς νερό, ρεύμα, τηλέφωνο, ένα χέρι βοηθείας.
Ειλικρινά, περιμένατε κάτι καλύτερο;
Περιμένατε να σας σώσουν αυτοί που σας κατέστρεψαν;
Περιμένατε να περάσει ο …Ιανός και να μην συμβούν όλα αυτά;
Δεν ξέρω, βέβαια, τι πραγματικά περίμεναν πολλοί Έλληνες να τους συμβεί φέτος, πάντως πάω στοίχημα ότι δεν τα περίμεναν όλα αυτά όταν ανέβηκαν πάνω στα τραπέζια πέρσι τέτοιο καιρό, πιστεύοντας ότι επειδή άλλαξαν κάτοικο στο Μαξίμου, άλλαξαν και χώρα.
Μόνο που η ζωή δεν ενεργεί σύμφωνα με τα σχέδιά μας.
Φαντάζομαι, λοιπόν, ότι πολλοί Έλληνες δεν είχαν στο μυαλό τους την όποια καταστροφή, όταν έκαναν τα σχέδιά τους, άσε που κανένας δεν σχεδιάζει να πέσει θύμα σε πλημμύρα, σε πυρκαγιά, σε σεισμό κ.ο.κ και συνήθως, του συμβαίνει χωρίς να το έχει προσχεδιάσει.
Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι καλά να πάθουν, αλλά ότι έπρεπε να ήξεραν σ’ αυτό το γ@μωσημείο ότι είναι κυριολεκτικά μόνοι τους, γιατί, αν υπάρχει κάτι που ξεκαθάρισε μετά τη χρεοκοπία και την άρνηση των Ελλήνων να αποδώσουν δικαιοσύνη, είναι ότι ο καθένας πλέον θα ήταν μόνος του.
Γι’ αυτό υποτίθεται οι άνθρωποι -χωρίς να ανοίξουμε τώρα το κεφάλαιο «η Ιστορία της Ανθρωπότητας»- ίδρυσαν τα κράτη και μια σειρά από υπηρεσίες. Για να αντιμετωπίζονται ή να προλαμβάνονται οι συνέπειες των καταστροφών. Έτσι μας λένε, τουλάχιστον, να λέμε.
Και το λιγότερο έξυπνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφήσεις τον έλεγχο αυτών των πραγμάτων σε αδίστακτους ανθρώπους που το τελευταίο πράγμα που έχουν στο μυαλό τους είναι να σώσουν τις ζωές των άλλων.
Δεν νομίζω, για παράδειγμα -εντελώς τυχαίο εννοείται-, ότι αν αντί για την Καρδίτσα πνιγεί μεθαύριο ο Βόλος, πως δεν ξέρουν από πριν οι κάτοικοί του τι τομάρια ψήφισαν και τι να περιμένουν.
Αλλά μάλλον δεν τους πολυνοιάζει, γιατί είναι και αυτό το περίφημο «ποιο είναι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί». Μέχρι που τελικά συμβαίνει.
Κυριολεκτικά, δεν υπάρχει άνθρωπος που να είδα σε βίντεο αυτές τις μέρες, ο οποίος να μην απέδωσε τα αίτια της καταστροφής στην ανυπαρξία της πολιτείας και των τοπικών αρχών.
Ε, αφού τα ξέρετε, γιατί δεν κάνετε τίποτα γι’ αυτό;
Οι Έλληνες πολίτες ξέρουν εδώ και πολύ καιρό -άλλο που προσποιούνται- ότι με την Ελλάδα υποθηκευμένη και με τους δανειστές να αποφασίζουν ακόμα και το χρώμα βρακιού του πρωθυπουργού, δεν πρόκειται να δουν άσπρη μέρα -ή άσπρο βρακί- αυτοί και οι επόμενες 50 γενιές. Γι’ αυτό δεν στέλνουν μαζικά, άλλωστε, τα παιδιά τους στο εξωτερικό;
Ακούτε, όμως, τους Έλληνες να μιλάνε πια για την πρώτη χρεοκοπία της χώρας; Εδώ δεν μιλάνε για τη δεύτερη καλά-καλά που θα κάνει την πρώτη να μοιάζει με αστείο. Εδώ συνεχίζουν να πιστεύουν αυτούς που τους εξαπάτησαν ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.
Αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, μην περιμένεις να το κάνουν οι άλλοι για σένα.
Δηλαδή, πας και ψηφίζεις τους ίδιους πλούσιους καριόληδες που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή αν πνίγεσαι ή καίγεσαι και μετά απορείς γιατί σε παράτησαν μέσα στα λασπόνερα και τις στάχτες;
Και αυτοί που συγκρίνουν τις καταστροφές και λένε «δεν είχε συμβεί ποτέ» μάλλον ξεχνούν ότι οι περισσότερες υποδομές που τους προστάτευαν είχαν χτιστεί αρκετά χρόνια πριν -κάποιες άκουσα ότι κρατούσαν ακόμα και από το ’50-, ενώ τα τελευταία, τουλάχιστον, 10 χρόνια είχαν αφεθεί στην τύχη τους και μάλλον δεν τους περνάει από το μυαλό ότι τίποτα δεν παραμένει αναλλοίωτο σε βάθος χρόνου, ειδικά όταν δεν ανανεώνεται.
Μάλλον, όλα αυτά έχουν να κάνουν (και) μ’ αυτό που συνέβη πριν 10 χρόνια και οδήγησε στην πλήρη εγκατάλειψη των ήδη απαράδεκτων και κακοσυντηρημένων υποδομών.
Και από την στιγμή που δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη για το μεγαλύτερο έγκλημα των τελευταίων 50 χρόνων -όπως δεν αποδόθηκε φυσικά και σε όλα τα προηγούμενα- αφού ουσιαστικά δόθηκε συγχωροχάρτι, οι καταστροφές θα διαδέχονται η μια την άλλη και κανένας δεν θα κινδυνεύει να τιμωρηθεί γι’ αυτές. Θέλημα Θεού όλες.
Μάλλιασε η γλώσσα ορισμένων ελάχιστων -ανάμεσά τους ο πιτσιρίκος- να λένε ότι με λιγότερα λεφτά μπορούμε να ζήσουμε, χωρίς δικαιοσύνη είμαστε τελειωμένοι.
Οπότε, οι κάτοικοι που περιμένουν …δικαιοσύνη για τις ζημιές που υπέστησαν, μάλλον καλύτερα να απευθυνθούν στο Θεό, που είναι μεγαλόκαρδος και πραγματικά μόνο ακρίδες δεν τους έστειλε ακόμα.
Τουλάχιστον τους έστειλε τον Μωυσή (sic), οπότε θα πάρουν σειρά και οι ακρίδες.
Δεν ξέρω πόσοι το καταλαβαίνουν ότι χωρίς πολίτες δεν μπορεί να υπάρξει πολιτεία, ο καθένας να προσπαθεί να σωθεί, μάταια, μόνος του και να θέλει να αλλάξουν όλα χωρίς να αλλάξει τίποτα.
«Πολίτες» χωρίς μια κάποια κατανόηση απέναντι στον εαυτό τους και στους διπλανούς τους.
«Πολίτες» που περιορίζονται να γκρινιάζουν τι έχει πάει στραβά σ’ αυτή τη χώρα, αλλά που δεν θα κάνουν απαραίτητα κάτι γι’ αυτό.
«Δεν θέλω τη λύπησή σας» λένε κάποιοι άνθρωποι. «Μα γιατί δεν μας λυπάται κανείς» λένε πολλοί Έλληνες.
Αν δεν σας αρέσει, λοιπόν, να σας συμπεριφέρονται σαν ζητιάνους, σταματήστε να απλώνετε το χέρι.
Πόσο δύσκολο είναι να μαζευτείτε οι κάτοικοι της Κεφαλονιάς, της Ζακύνθου, της Ιθάκης, της Καρδίτσας, της Εύβοιας κτλ και να ξεκινήσετε από τα προβλήματά σας;
Μαζί δεν πνίγεστε;
Μαζί δεν καίγεστε;
Τις ίδιες άθλιες «υποδομές» δεν μοιράζεστε τελικά;
Αν και προτιμότερο να περιοριζόταν όλο αυτό στο περίφημο αναρχικό σύνθημα: Δράσε ή σκάσε.
Μόνο που οι Έλληνες δεν θέλουν να συνεργαστούν. Εδώ δεν συνεργάστηκαν για την κοινή τους θέρμανση το χειμώνα.
Ο καθείς το διαμέρισμα και το καλοριφέρ του, μέχρι που τα παρέσυρε το ρέμα.
Επίσης, δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά το 2020 δεν είναι το νέο 2010.
Το 2020 είναι 10 ολόκληρα χρόνια μετά το 2010. Και ήταν μεγάλο σχολείο αυτά τα χρόνια, για όποιον έκατσε να μάθει λίγα πραγματάκια, οπότε, αν θέλετε επιστροφή στο 2010, λυπάμαι, αργήσατε 10 ολόκληρα χρόνια.
Οι Έλληνες συνεχίζουν, μάλιστα, να νομίζουν ότι επειδή δεν μιλούν για τον ελέφαντα μέσα στο δωμάτιο, αυτός έπαψε και να υπάρχει.
Κάποιοι, βλέπετε, πίστεψαν -εσφαλμένα- ότι δεν θα υποστούν τις όποιες συνέπειες των επιλογών τους.
Έχετε πλέον να διαχειριστείτε εκτός από τα προβλήματα του 2010 και το βάρος 10 ολόκληρων χρόνων.
Και το χειρότερο είναι ότι κανένας δεν σας παίρνει πια στα σοβαρά. Σας θεωρούν ακίνδυνους, πλέον.
Οπότε, είναι αργά πια για θυμικά, δάκρυα και σχολιάκια για τα …νύχια της Μαρέβας.
Και μάλλον είναι και αργά για οτιδήποτε, πλέον, αφού ο χρόνος είναι κάπως αδυσώπητος. Και κάπως βαρύς και ασήκωτος.
Νομίζω το πιάσατε και αν δεν το πιάσατε, μικρή σημασία έχει, γιατί τα ψέματα τελείωσαν προ πολλού, και όταν δεν αποφασίζεις εσύ, απλά αποφασίζει η ζωή, αντί για σένα, και σε υποχρεώνει από πάνω να ζήσεις σε συνθήκες που τις θεωρούσες αδιανόητες.
Άλλωστε, τα πρώτα χρόνια της χρεοκοπίας ήταν τα «εύκολα», εδώ και αρκετούς μήνες -δεν έχει σημασία να ορίσουμε το πότε ακριβώς, πάντως σίγουρα μετά το δημοψήφισμα και την τελική παραίτηση οριστικοποιήθηκαν πολλά, αν και δεν είμαι ούτε εγώ αφελής, πιστεύω, να θεωρώ ότι πριν γινόταν κάποια …επανάσταση· η Ελλάδα πέρασε σε μια άλλη, πολύ δυσκολότερη φάση, επειδή αφέθηκαν όλα στην τύχη τους.
Μόνο που και η τύχη -όπως τα ψέματα ή τα λεφτά- κάποτε τελειώνει.
Και μάλλον, βρισκόμαστε στο σημείο που τελείωσε και η όποια τύχη (λίγο η τύχη να μ’ αφήσει, χάθηκα).
Ενημερωτικά, όλες αυτές οι καταστροφές πλήττουν μια χρεοκοπημένη -δις- χώρα.
Μέσα σε όλα, η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει μια πανδημία χωρίς διαθέσιμες κλίνες ΜΕΘ -ενώ ας πούμε έχει γιατρούς-, την κατάρρευση στον Τουρισμό και το βαρύ χειμώνα που προμηνύεται σε όλα τα μέτωπα, απελπισμένους πρόσφυγες που κρατούνται στην Ελλάδα με το ζόρι και τόσα άλλα.
Και είναι περισσότερο χρεωμένη από ποτέ.
Μάλλον, θα ήταν φρόνιμο να μπει όλη η χώρα σε lockdown. Για πάντα.
Ναι, η Ελλάδα, λυπάμαι, αλλά πεθαίνει. Όχι τώρα. Από καιρό. Γιατί ό,τι μένει στάσιμο, σαπίζει. Και ό,τι σαπίζει, πεθαίνει.
Και σε αντίθεση με ότι έγραφε ο Ελύτης στο τέλος, πιθανόν, δεν θα έχει απομείνει τίποτα, καθώς δεν χρειάζεται να σκαμπάζεις από οικονομικά για να καταλαβαίνεις τι σημαίνουν όλα αυτά.
Ειδικά όταν πάει ο άλλος ο μπάμιας και δίνει 10 δισεκατομμύρια για φρεγάτες και πανηγυρίζει.
Καλύτερα βασιλιάς στον βούρκο, έτσι; Αχ, φουκαράδες μου.
Πάντως, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έγραψε κάποτε και μάλλον προτιμώ να κλείσω εδώ, αν και εσείς να θυμάστε ότι σε καμία περίπτωση δεν παίζουν ρόλο οι τεράστιες αμυντικές δαπάνες της χώρας: «Τι βλάκες που είναι οι Γερμανοί! Πίστεψαν έναν παράφρονα που φώναζε “δεν θέλουμε βούτυρο, θέλουμε κανόνια”».
Οπότε, μάλλον, θα κάνετε πολύ καιρό να ξαναδείτε …βούτυρο.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ1 Πολλοί άνθρωποι αποφάσισαν να ασκήσουν πολιτική ανυπακοή στις μάσκες ή τα μέτρα για τον κορονοϊό. Και την παρομοιάζουν και με φίμωτρο, οι ήδη μπουκωμένοι. Και βέβαια, χαμός, να βάζουν χέρι ο ένας στον άλλον για όλα αυτά. Θα φτάσει στο σημείο να μπει κανένας με αυτόματο σε αγορά και να του την πέσουν γιατί δεν φοράει μάσκα. Είναι ξεκάθαρο ποιον βόλεψε όλο αυτό, να μην γίνει δηλαδή κανένας διάλογος στην κοινωνία για το επίπεδο της προετοιμασίας, αυτής που δεν έγινε, και φυσικά να δαχτυλοδείχνονται γι’ αυτά τα χάλια ακόμα και οι πρόσφυγες. Η εξουσία είναι πανέξυπνη και το κυριότερο έχει φτάσει στο σημείο να διαχειρίζεται ακόμα και τα χιλιάδες θύματά της. Και οι πολίτες τον ύπνο τον βαθύ. Ανυπακοή εκεί που δεν μετράει ούτε στάλα, σε όλα τα υπόλοιπα συμμόρφωση και υποταγή. Με την Ελλάδα να μπαίνει και επίσημα σε βαθιά ύφεση, αφού τα στοιχεία μαρτυρούν όλεθρο της οικονομίας, είναι πλέον δεδομένο ότι τα κουκιά δεν βγαίνουν ως τον Μάιο που θα «έρθει» το ευρωπαϊκό πακέτο. Ναι, το ευρωπαϊκό πακέτο βοήθειας που έκαναν μήνες να καταλήξουν τι θα είναι, δεν θα έρθει σύντομα. Θα έχει φάση τώρα να σταματήσει το κράτος να πληρώνει συντάξεις ή μισθούς κάπου μέσα στο Φλεβάρη. Να κάνει δηλαδή το κράτος την περίφημη στάση πληρωμών. Αυτήν που δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν οι Έλληνες. Ε, αφού δεν μπόρεσαν αυτοί, θα την κάνουν πάλι οι… άλλοι.
Υ.Γ.2
Αντί να γράψουμε για το νέο …σκάνδαλο με το ξέπλυμα τρισεκατομμυρίων από τράπεζες -πέσαμε από τα σύννεφα πάλι, δεν μας είχαν δώσει τέτοια δικαιώματα-, καλύτερα να πω για μια μεγάλη παρέα, η οποία προσπάθησε να βγει στη φύση πριν λίγες μέρες και λίγα 24ωρα μετά καιγόταν το σύμπαν και γέμιζε καπνούς όλη η Βόρεια Αμερική, με αποτέλεσμα να γυρίσουμε για δυο μέρες πίσω, προσπαθώντας τότε να επανασχεδιάσουμε την εξόρμησή μας. Τα καταφέραμε, πάντως, και θα το ξανακάνουμε, γιατί δεν παλεύεται πλέον η ανθρωπότητα, μάλιστα είχα να κάνω τόσο ποδήλατο από παιδί. Από μακριά και αγαπημένοι. Και ελπίζω μακριά από τα αστυνομικά μπλόκα. Και μην νομίζετε ότι τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ είναι καλύτερα. Στην αρχή, όταν κοκκίνισε ο ουρανός στο San Francisco, και αλλού -αν θεωρήσουμε ως την αρχή των μεγάλων πυρκαγιών τη στιγμή που έγιναν αντιληπτές, αφού κυριολεκτικά έκαιγαν βδομάδες πριν-, οι φωτιές ήταν πρωτοσέλιδο. Μόλις άρχισαν να καίγονται πόλεις και να έχουμε νεκρούς, όλο και πιο κάτω οι φωτιές στην επικαιρότητα, μέχρι που, όταν οι καπνοί έφτασαν στη Νέα Υόρκη, δεν ήταν καν είδηση. Τέλος πάντων, σε ένα υπέροχο άρθρο σε τοπική εφημερίδα, ένας δημοσιογράφος περιέγραφε την δική του κατάσταση τον Αύγουστο, όταν ξέσπασαν πυρκαγιές κοντά στην πόλη και γέμισε η ατμόσφαιρα καπνιά. Λίγες μέρες μετά αποφάσιζε με τη γυναίκα του να πάνε στην πολιτεία του Oregon, όπου οι φωτιές είναι σχετικά σπάνιες ή περιορισμένες και δεν πέρασαν πάλι λίγες μέρες για να ξυπνήσει σε μια ακόμα κόλαση. Όπως εύστοχα είπε: «Έχουμε γίνει εντυπωσιακά αποτελεσματικοί να ξεφεύγουμε από τις καταστροφές. Μέσα σε λίγα λεπτά είχαμε πακετάρει και είχαμε μπει στο αυτοκίνητο, έτοιμοι για μια ακόμα απόδραση. Έχουμε γίνει ειδικοί να τρέχουμε. Σκέφτηκα ότι μια μέρα δεν θα υπάρχει μέρος στο οποίο να μπορούμε να γλιτώσουμε απ’ όλα αυτά. Κάποια στιγμή δεν θα μπορούμε να πάμε πουθενά». Φαντάζομαι ισχύει το «καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους».
(Φίλε Άρη, δίνε πόνο. Και να τα γράφεις εσύ, γιατί εγώ βαρέθηκα να τα γράφω. Αν γράφεις για δέκα χρόνια τα ίδια πράγματα, κάποια στιγμή κουράζεσαι. Τα έγραψες όλα στο κείμενο. Όλα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου