Επιστολή Δημάρχου Πύδνας- Κολίνδρού ενόψει τον εορτασμό της επετείου της επανάστασης της 22ας Φεβρουαρίου 1878 στον Κολινδρό

Αγαπητοί Συνδημότες και συνδημότισσες,

 Ενόψει των εορταστικών εκδηλώσεων, της Κυριακής 28/2/2016, στον Κολινδρό, για την επέτειο της επανάστασης της 22^ης Φεβρουαρίου 1878, αισθάνομαι την ανάγκη να καταθέσω κάποιες σκέψεις για το κορυφαίο αυτό γεγονός, που συντελέστηκε στην περιοχή μας.

   Αποτελεί κοινή παραδοχή μέσα από τη μακραίωνη ιστορία μας ότι αυτός ο τόπος πολλές φορές υπερασπίστηκε με πάθος την ταυτότητα και την ευγένεια της καταγωγής του, την ιστορική του συνέχεια και τη διάρκεια της ελληνικότητάς του. Είναι γνώρισμα αυτού του τόπου και αυτού του λαού να βρίσκεται στο προσκήνιο της ιστορίας. Είναι στην τραγική μοίρα της Ελλάδας, που η γεωγραφική της θέση την καθορίζει σαν ένα σταυροδρόμι συγκρούσεων, μετακινήσεων και επιδράσεων, ανάμεσα σε Ανατολή και Δύση, να αγωνίζεται ακατάπαυστα. Η αγωνιστική έξαρση των Ελλήνων δεν είναι σύμπτωση, είναι η πιο συνειδητή και βαθιά του αρετή, όπως  εκδηλώνεται στις πιο κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του.

   Σε ό,τι μας αφορά η επανάσταση του Κολινδρού και της ευρύτερης περιοχής από το Λιβάδι ως το Κίτρος υπήρξε το αποτέλεσμα του ασίγαστου πόθου για ελευθερία και αυτοδιάθεση, αλλά και καρπός της μακράς παράδοσης σε απελευθερωτικούς αγώνες για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Αυτά τα στοιχεία οδήγησαν τους κατοίκους στην εξέγερση και στην επίσημη κήρυξη της επανάστασης του Κολινδρού, τη σημασία της οποίας έχει πλέον αποδεχθεί η σύγχρονη ελληνική ιστοριογραφία.

   Ηγετική μορφή της επανάστασης υπήρξε ο φλογερός πατριώτης και πρωτοστάτης εθνικών κινήσεων, ο αντάρτης επίσκοπος Κίτρους Νικόλαος Λούσης. Ως έμπειρος πολέμαρχος καθοδήγησε το αυθόρμητο και γενικό ξέσπασμα των κατοίκων της περιοχής ενάντια στον κατακτητή και έδωσε πρώτος το σύνθημα της θυσίας και του αγώνα πυρπολώντας το Επισκοπικό Μέγαρο, για να μην πέσουν τα ιερά κειμήλια στα χέρια των Τούρκων, καθώς πλησίαζε η λαίλαπα. Ο τραγικός επίλογος για τους επαναστάτες γράφτηκε στη μονή των Αγίων Πάντων, όπου είχαν καταφύγει τα γυναικόπαιδα με προτροπή του επισκόπου. Αυτός υπήρξε ο τόπος του μαρτυρίου τους, ενώ και ο ίδιος ο Νικόλαος Λούσης ύστερα από περιπέτειες βρέθηκε πρόσφυγας στον Πειραιά, όπου πέθανε με την πίκρα της αποτυχίας, αλλά με ήρεμη τη συνείδησή του ότι έκανε το χρέος του προς την πατρίδα.

   Στο σύγχρονο κόσμο της τεχνολογικής μαγείας και της ιδεολογικής παραζάλης η λέξη πατρίδα μοιάζει για κάποιους θαμπή, ενώ και ο πολύπαθος λαός μας κινδυνεύει να συνθλιβεί σε φοβερές συμπληγάδες: ή να πέσει στην υπερβολή από τους ζηλωτές της κούφιας κομπορρημοσύνης ή να υποκύψει στις σειρήνες εκείνων που χλευάζουν τις ζωτικές ιδέες της επιβίωσης και της ύπαρξής μας, του ΕΘΝΟΥΣ μας. Και από την άλλη πώς να πείσεις σε μια περίοδο μετοχοποίησης και εμπορευματοποίησης των αξιών ότι ο άνθρωπος και ως ατομική και ως συλλογική υπόσταση είναι κάτι περισσότερο από την επιδίωξη της ευζωίας και ότι η ελληνικότητα δεν είναι όνομα διακοσμητικό μα αδιαπραγμάτευτη επιλογή.

   Σήμερα που τα σύννεφα πάλι πυκνώνουν και οι καιροί είναι απειλητικοί, χρειάζεται να διατηρήσουμε όλοι στο ακέραιο την αίσθηση του συλλογικού χρέους, να ξαναζωντανέψουμε το ρίγος της επίγνωσης για την πατρίδα, να εδραιώσουμε την ενότητά μας και την κοινωνική μας συνοχή, ώστε να διεκδικήσουμε απαιτήσεις συλλογικής αξιοπρέπειας και να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τα αγαθά της ελευθερίας. Ο ελληνισμός δεν είναι ούτε γεωγραφία ούτε ιστορία αλλοτριωμένη σε ιδεολόγημα, αλλά στάση και νόημα ζωής με οικουμενικό χαρακτήρα. Δεν είναι ανέξοδοι βερμπαλισμοί και λεονταρισμοί, αλλά βαθιά γνώση της ιστορίας και αίσθηση του διεθνούς συστήματος ισχύος. Είναι ή πρέπει να είναι κιβωτός δημιουργίας για όλους αδιακρίτως τους πολίτες που βρίσκονται σε αυτό τον εξώστη της Ευρώπης, όπου φυσούν οι άνεμοι των ιδεών και των πολιτιστικών ρευμάτων από Ανατολή και Δύση. Το παρελθόν δεν είναι χρονικό απολίθωμα, αλλά το απαραίτητο θεμέλιο του σήμερα. Έχει μεγάλη σημασία για την επιβίωσή μας, απέναντι σε ένα ρεύμα εθνομηδενισμού και σκεπτικισμού, όχι μόνο η καλλιέργεια της ιστορικής και εθνικής μας συνείδησης αλλά και το πώς διαμορφώνεται αυτή. Θέλουμε να δημιουργήσουμε αλαλάζοντες ή νηφάλιους πατριώτες; Κοσμοπολίτες με κριτική σκέψη που αγαπούν τη χώρα τους ή στενόμυαλους εθνικιστές που κομπάζουν για την καταγωγή τους; Επιζητούμε εντέλει το έθνος να αναπαύεται στους μύθους του ή να αναμετριέται με τον Λόγο και την πραγματικότητα; Πολίτες που πιστεύουν στους δικούς τους αγώνες και στον εαυτό τους ή ανθρώπους που βλέπουν διαρκώς εξωιστορικές και μυστηριώδεις δυνάμεις; Την απάντηση, νομίζω, μας την δίνει το βαρύ απόθεμα της επανάστασης του Κολινδρού, για να χαράξουμε το μέλλον μας και να πραγματώσουμε τους οραματισμούς μας.