Του Οσκαρ τα παράξενα

Η 88η τελετή απονομής Οσκαρ θα πραγματοποιηθεί στο Λος Αντζελες την Κυριακή 28 Φεβρουαρίου. 

Αν ο Λεονάρντο ντι Κάπριο δεν κερδίσει εφέτος το Οσκαρ α' ανδρικού ρόλου για τη δουλειά του στην «Επιστροφή», είναι βέβαιο ότι το γεγονός θα θεωρηθεί μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην Ιστορία του διασημότερου κινηματογραφικού βραβείου όλων των εποχών. Πρόκειται για την πέμπτη υποψηφιότητά του σε κατηγορία ηθοποιού (η πρώτη ήταν το 1994, όταν ο 42χρονος σήμερα Ντι Κάπριο προτάθηκε για το Οσκαρ β' ανδρικού ρόλου στο «Τι βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ») και το γεγονός ότι δεν έχει κερδίσει ακόμη έχει γίνει το μεγάλο ανέκδοτο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνον.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι στα 88 χρόνια Ιστορίας των Οσκαρ εκπλήξεις έχουν υπάρξει αρκετές. Δεν είναι λίγες οι φορές που, ενώ όλοι περίμεναν να ακούσουν το φαβορί, ο φάκελος άνοιγε και κάτι διαφορετικό έβγαινε από μέσα, κάτι που προκαλούσε τουλάχιστον την έκπληξη.

Αυτό, για παράδειγμα, συνέβη το 1942, όταν άνοιξε ο φάκελος για το Οσκαρ καλύτερης ταινίας. Το βραβείο δεν πήγε στο απόλυτο φαβορί, τον «Πολίτη Κέιν» του Ορσον Γουέλς(που παραμένει μία από τις σπουδαιότερες ταινίες της Ιστορίας του κινηματογράφου) αλλά στην «Κοιλάδα της κατάρας» του Τζον Φορντ, μια δραματική ταινία για τους ουαλούς ανθρακωρύχους. Ο «Πολίτης Κέιν» αρκέστηκε σε ένα Οσκαρ σεναρίου...

Τριάντα πέντε χρόνια αργότερα, τρεις από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες της δεκαετίας του 1970, το «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου» του Αλαν Τζέι Πάκουλα, ο «Ταξιτζής» τουΜάρτιν Σκορσέζε και το «Δίκτυο» του Σίντνεϊ Λουμέτ βρέθηκαν στην ίδια πεντάδα, διεκδικώντας το Οσκαρ καλύτερης ταινίας. Τα μέλη της Ακαδημίας, ωστόσο, αποφάσισαν ότι καλύτερη ταινία του 1976 ήταν ο... «Ρόκι», το προσωπικό στοίχημα του Σιλβέστερ Σταλόνε που του έδωσε διπλή υποψηφιότητα στις κατηγορίες καλύτερου ανδρικού ρόλου και καλύτερου σεναρίου γραμμένου κατευθείαν για την οθόνη. Ανέδειξαν μάλιστα και τον σκηνοθέτη του, τον Τζον Αβιλντσεν, σε καλύτερο της χρονιάς, με ένα Οσκαρ σκηνοθεσίας. Τα λόγια εδώ περιττεύουν, αν και ο «Ρόκι», όπως είδαμε, ξαναμπήκε εφέτος στην κούρσα των Οσκαρ, αφού ο Σταλόνε είναι εφέτος υποψήφιος για τον ίδιο ήρωα (αλλά ως β' ρόλος) στο «Creed».

Μιλώντας για σκηνοθεσία, αξίζει να γυρίσουμε μερικά χρόνια πριν από τον «Ρόκι» και να δούμε ότι τη χρονιά του «Νονού» (1972) καλύτερος σκηνοθέτης δεν χρίστηκε ο δημιουργός του, Φράνσις Κόπολα, όπως όλοι περίμεναν, αλλά ο Μπομπ Φόσι, υποψήφιος για το «Καμπαρέ». Ο «Νονός» κέρδισε το Οσκαρ καλύτερης ταινίας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που το Οσκαρ καλύτερης ταινίας δεν συνέπιπτε με το καλύτερης  σκηνοθεσίας. Το 1982, που ήταν η χρονιά των «Κόκκινων» του Γουόρεν Μπίτι, το Οσκαρ καλύτερης ταινίας πήρε το αθλητικό δράμα «Οι δρόμοι της φωτιάς» του Χιου Χάντσον,αμέσως μετά τη βράβευση του Μπίτι με το Οσκαρ σκηνοθεσίας...

Αλλά και η βράβευση του «Crash» με το Οσκαρ καλύτερης ταινίας, έχοντας δίπλα του φαβορί το «Μυστικό του Brokeback Mountain», είχε προκαλέσει έκπληξη το 2006. Ακόμη και ο σκηνοθέτης του «Crash», ο Πολ Χάγκις, είχε δηλώσει πως δεν πίστευε ότι το «Crash» ήταν η καλύτερη ταινία τη χρονιάς εκείνη. Οσο για τον σκηνοθέτη που πήρε το Οσκαρ εκείνη την χρονιά, ήταν φυσικά ο Ανγκ Λι του «Brokeback Mountain». 

Μία από τις πιο παράξενες βραβεύσεις ηθοποιών έγινε το 1993, στην κατηγορία του β' γυναικείου ρόλου. Το απόλυτο αουτσάιντερ, η Μαρίζα Τομέι, της εξαιρετικά «λίγης» κωμωδίας «Το ξαδερφάκι μου ο Βίνι», μπόρεσε να νικήσει δυο κολοσσούς, τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ της «Επιστροφής στο Χάουαρντς Εντ» (ήταν το φαβορί) και την Τζόαν Πλοουράιτ του «Μαγεμένου Απρίλη». Συνυποψήφιες δε εκείνη τη χρονιά ήταν η εξαιρετική Μιράντα Ρίτσαρντσον του «Μοιραίου πάθους» αλλά και η Τζούντι Ντέιβιςαπό το «Σύζυγοι και εραστές» του Γούντι Αλεν.