Και τώρα ;

Βαγγέλη Αντωνίου

Πριν από ενάμιση μήνα περίπου, με αφορμή το κοινό ανακοινωθέν Τσίπρα-Γιουνκέρ, εξέλιξη την οποία προσωπικά είχα αναγνώσει ως σημαντική «ποιοτική τομή» στην εξέλιξη της περίφημης «διαπραγμάτευσης», σε τούτη εδώ τη φιλόξενη ιστοσελίδα, είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο με τον τίτλο «Έντιμος συμβιβασμός, όπως λέμε έντιμο μνημόνιο». Στο οποίο διακινδύνευα μια πρόβλεψη (δυστυχώς δεν έχω την ίδια επιτυχία στα τζακποτ, την ξανθιά την παίρνει πάντα ο «θείος») για το περιεχόμενο της «ενδιάμεσης» συμφωνίας – αλλά και την επικοινωνιακή της διαχείριση.


Ομολογώ πως ορισμένες πτυχές του διαφαινόμενου deal ξεπερνούν και τις δικές μου απαισιόδοξες προβλέψεις. Όσο για το επικοινωνιακό project μαζικής λοβοτομής, είναι σίγουρο πως ακόμη δεν έχουμε δει ούτε το μέγεθος της κλιμάκωσής του αλλά ούτε και τις διάφορες εκφάνσεις της συνάρθρωσής του με τις αναγκαίες πινελιές (και εσωκομματικής) καταστολής.
Βαθύ και ρηχό κράτος, παλιές και νέες εφεδρείες, πρόθυμοι «επίστρατοι» και χρήσιμοι ηλίθιοι, σαν έτοιμοι από καιρό, ανασυντάσσονται, αναδιατάσσονται και ανακατανέμουν ρόλους (δίπλα ή «απέναντι» και πάντως «ο καθείς εφ' ω ετάχθη»), στο μεγάλο πάζλ της ευρύτερης – πολύ «ευρύχωρης» πια – συστημικής ανασύνταξης και παλιννόστησης, υπό «κεντροαριστερή», για κάποιο προβλεπτό μέλλον τουλάχιστον, μπαγκέτα. Οι «σολίστες» θα πειθαρχήσουν, προσωρινά τουλάχιστον, τα φάλτσα και οι παραφωνίες, αν δεν είναι σκηνοθετημένα, θα περιοριστούν. Κυρίες και κύριοι, πάρτε βαθιά ανάσα, η μεγάλη ορχήστρα της «εθνικής συναίνεσης» παρουσιάζεται επί σκηνής, ο μαέστρος κάνει ντεμπούτο, ο σκοπός είναι ιερός, «μένουμε Ευρώπη», σκασμός επιτέλους!

Και τώρα; Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη να ενταφιάσει επισήμως το άταφο, τυμπανιαίο, πτώμα του περίφημου Plan A της εντός ευρώ διαπραγμάτευσης; Ποιος θα βάλει την πένθιμη λιλά κορδέλα στο κιβούρι του «έντιμου συμβιβασμού»; (αλήθεια, έχουν ξεμείνει ακόμη οπαδοί του; τουλάχιστον ανιδιοτελείς, γιατί οι άλλοι, οι εξ επαγγέλματος, όλο και πληθαίνουν).

Και τώρα; Όσοι εξ ημών τους παλιομοδίτες, «μπολσεβίκ», «εμμονικούς» του Plan Β και λοιπούς συνοδοιπόρους αριστεριστές, νιώθουμε πολιτικά και ηθικά δικαιωμένοι, θα μείνουμε «ιδρυματοποιημένοι», στην αυτάρεσκη – πλην «πειθαρχημένη» - αυτοεπιβεβαίωσή μας, αυτοϊκανοποιούμενοι μετ' ευτελείας και ευτελιζόμενοι μετά αυτοϊκανοποιήσεως;

Και τώρα; Τι θα γίνει με τα χιλιάδες – αδικαίωτα - θύματα του μνημονίου, που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς φωνή; Με τη φρικωδώς εξαπλούμενη και τείνουσα να λάβει διαστάσεις καθολικότητας Τ.Ι.Ν.Α. (There Is No Alternative);

Και τώρα; Θα αφήσουμε την κουρτίνα να πέσει και να σκεπάσει αυτόν τον ιστορικό κύκλο της αντιμνημονιακής κινηματικότητας και της λαϊκής αφύπνισης, να κλείσει ερμητικά το παράθυρο της απελευθερωτικής απόδρασης;

Θα επιτρέψουμε να θαφτεί στις λάσπες αυτό το κομμάτι της σημαίας της αριστεράς που παραλάβαμε από τις γενιές πριν από μας, τους μυριάδες αδικαίωτους νεκρούς μας και την κουβαλήσαμε με τιμή και περηφάνια στη δική μας μικρή ή μεγαλύτερη διαδρομή, με κατάθεση ζωής, ο καθένας κι η καθεμιά μας;

Τι ψυχή θα παραδώσουμε μωρέ;
*Ο Βαγγέλης Αντωνίου είναι μέλος του συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ Α' Αθήνας