Φιλική Παρέμβαση στο συνέδριο της ΔΗ.ΣΥ [χωρίς φόβο, πάθος και ιδιοτέλεια]

Νέο ΠΑΣΟΚ με νέο αρχηγό και συγκυβέρνηση με τον νέο ΣΥΡΙΖΑ   Toυ Γιάννη Πανούση

Tον εαυτό σου όμως πρώτος δίκασες

Όταν την πτώση οραματίστηκες

Το λάθος άλογο που έτρεχε για μας

Στ. Μαφρέδας, Νεύμα από απέναντι

Όταν η Αριστερά δεν αναλαμβάνει την ιστορική [ιδεολογικοπολιτική] ευθύνη για τις Δικτατορίες του Προλεταριάτου και η Δεξιά για τις Μαύρες δικτατορίες, δεν αντιλαμβάνομαι τη συνεχή κατηγορία κατά του ΠΑΣΟΚ [αλλά και τη δική του ένοχη στάση] για τις στρεβλώσεις της Σοσιαλδημοκρατίας. Αντί να βάζει τους άλλους ν’απολογούνται για τα εγκλήματα «των μοντέλων διακυβέρνησης» που έχουν αγιοποιήσει και -δυστυχώς- εφαρμόσει επί των ελευθεριών των λαών, το ΠΑΣΟΚ αρκείται στο να επιχειρηματολογεί αμυντικά για τη μείωση του κοινωνικού κράτους.

Το ΠΑΣΟΚ αν θέλει να παίξει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας πρέπει πρώτα να εκκαθαρίσει το τοπίο [όποιος πολίτης, όποια ομάδα, όποιο μόρφωμα επιθυμεί δραστηριοποίηση θα γίνει μέλος του Κινήματος κι όχι άλλων παραφυάδων], μετά να προβεί σε εσωτερική κάθαρση [από τα βαρίδια του χθες και τα κοράκια του σήμερα] και στο τέλος του 2018/αρχές 2019 [ή λίγο πριν τις εκλογές] να εκλέξει τον νέο Αρχηγό

Τί νάναι άραγε αυτό που κάνει τόσο φοβικούς τους πρώην μαχητικούς υπερασπιστές του Σοσιαλισμού; Οι ηθικοποινικές εκτροπές πρωτοκλασάτων στελεχών, η λαθεμένη στρατηγική, οι εσωτερικές έριδες, η μη-ανανέωση του κομματικού μηχανισμού, ή -μήπως- η έλλειψη Αρχηγού που να εμπνέει και να συνθέτει;

Ό,τι από τα παραπάνω κι αν συμβαίνει ένα είναι το γεγονός: το πρώην κραταιό και φιλολαϊκό ΠΑΣΟΚ έχει αφήσει τα άλλα κόμματα να πρωταγωνιστούν στην εθνική διαχείριση της κρίσης [στη βάση ενός ιδιότυπου «δικομματισμού των τριών κομμάτων» (για να μην ξεχνάμε και τους ΑΝΕΛ)], και το ίδιο ασχολείται με τα κομμάτια και θρύψαλα του πρώην «δικού του προνομιακού χώρου».

Το, έστω και επιτυχές, συγκυριακό συμμάζεμα των «καπετανάτων» υπό ενιαίο τίτλο κοινής αποδοχής ή υπό πολύχρωμο πολιτικό φορέα, όχι μόνο θα έχει βραχύβια κοινοβουλευτική παρουσία, αλλά θα μοιάζει με τις πρώην συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.

Συνασπισμός πέριξ ενός ανύπαρκτου πολιτικού Κέντρου κι ενός μη-κοινά αποδεκτού ενιαίου κέντρου Εξουσίας συνιστά αέναη περιστροφή γύρω από τον φθαρμένο και θνήσκοντα εαυτό σου. Συστεγάσεις, συμβιώσεις, διάδρομοι φιλόδοξων αρριβιστών, ανανεώσεις παλαιών αφηγημάτων [από νοσταλγούς των πρώην και κυνηγούς των νυν οφφιτσίων] δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά αμήχανες ασκήσεις επί χάρτου.

Οι περισσότεροι μονομαχούν και σκιαμαχούν για ένα «βασίλειο»-κομματικό καλειδοσκόπιο [όπου κανείς υπήκοος δεν τους υπακούει], για μία «πίστη νίκης» [όπου κανείς πιστός δεν τους πιστεύει], για ένα ευοίωνο «κυβερνητικό μέλλον» [όπου κανείς οιωνοσκόπος δεν ρισκάρει να προβλέψει].

Κι όμως ορισμένοι «κολλημένοι», κουρασμένοι, κορεσμένοι εξακολουθούν να βάζουν τους κινδύνους για την προσωπική τους έκ-πτωση πάνω από την πιθανότητα πολιτικής «πτώχευσης» του ΠΑΣΟΚ.

Τόχω ξαναγράψει. Το ΠΑΣΟΚ αν θέλει να παίξει και πάλι πρωταγωνιστικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας πρέπει πρώτα να εκκαθαρίσει το τοπίο [όποιος πολίτης, όποια ομάδα, όποιο μόρφωμα επιθυμεί δραστηριοποίηση θα γίνει μέλος του Κινήματος κι όχι άλλων παραφυάδων], μετά να προβεί σε εσωτερική κάθαρση [από τα βαρίδια του χθες και τα κοράκια του σήμερα] και στο τέλος του 2018/αρχές 2019 [ή λίγο πριν τις εκλογές] να εκλέξει το Νέον Αρχηγό. Διαφορετικά άπαντες θα περιμένουν ένα θαύμα που ποτέ δεν πρόκειται να γίνει [τουλάχιστον «υπό τας παρούσας συνθήκας»].

Κι όλα τα παραπάνω θα έχουν -κατά τη γνώμη μου- πολιτικό νόημακυβερνησιμότητας αν συνδυαστούν με ρητή δήλωση ότι θα συγκυβερνήσουν με το ΣΥΡΙΖΑ [όπως κι αυτός, μεταλλαγμένος, θα προκύψει από τις κάλπες].

Όλα τα υπόλοιπα, το αν δηλαδή το ΠΑΣΟΚ θα πάρει 7% ή 9%,ή το αν θα εκλεγεί ο Α’ ή ο Β’ στην τάδε περιφέρεια, δεν αφορούν ούτε τον λαό ούτε βέβαια την Ιστορία.

ΥΓ: «Κάτω από τους λόγους /κάτω από το μύθο /το δίλημμα του ψεύδους /ή της απροσδιόριστης αλήθειας /με την υπογραφή της ενοχής» [Π.Καραβασίλης, Πολιτική μυθολογία]

ΥΓ2: Αυτοί από το ΠΑΣΟΚ που θέλουν «να πάρουν πίσω τη χώρα» [μαζί με τη ΝΔ όπως το 2012;] απλώς επιθυμούν να ξανακερδίσουν τα χαμένα τους προνόμια. Ουδέν έτερον.