Κ.Θ.Β.Ε.-Επτά επί Θήβας : Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΝΔΟΛΙΑΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ

  

  Για την θεατρική παράσταση «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου που παρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο του Δίου από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος πολλαπλά τα θετικά σχόλια και οι κριτικές.

  Από τη σκοπιά του σκηνοθέτη-ηθοποιού, ο Γιώργος Χανδόλιας , ο καλλιτεχνικός υπεύθυνος του Οργανισμού Φεστιβάλ Ολύμπου (ΟΡ.ΦΕ.Ο.), σχολιάζει:  

  «Οι Επτά είναι πάνω απ’ όλα  η ιστορία μιας πόλης, της πόλης των Θηβών, και του οίκου του Λαΐου, που αναπτύσσουν μεταξύ τους σχέση θανάσιμης ασυμβατότητας: η Θήβα νοσεί, όσο ο οίκος του Λαΐου υπάρχει επί γης. Η Θήβα σβήνει σιγά σιγά, όσο οι απόγονοι του Λαΐου επιβιώνουν. Συνεπώς η γενιά του πρέπει να εξαλειφθεί από προσώπου γης, προκειμένου να ευημερήσει η πόλη.

Αυτός είναι περίπου ο μύθος του έργου.

«Η ελληνική τραγωδία είναι μία παλίρροια της μνήμης της πτώσης του ανθρώπου…» γράφει ο Γιώργος Χειμωνάς για τις «δικές του» Βάκχες.

Η τέχνη – η δημιουργία – η θεατρική παράσταση, η λογοτεχνία, βοηθάει εκ των πραγμάτων , άλλοτε παίζοντας έναν παρηγορητικό ρόλο κι άλλοτε διευρύνοντας τις συνειδήσεις. Σπουδαίο θέατρο, σπουδαία παράσταση, είναι εκείνη που σε ταξιδεύει , που θα σε απαλλάξει από το εγώ σου, θα μιλήσει στην ψυχή σου. Τούτο, πολλαπλό μάλιστα είναι το κέρδος για όλους μας απ’ την παράσταση του Κρατικού Θεάτρου.

Η θεατρική έρευνα, η παραστασιολογία, τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας ανανεώνεται. Ερευνά, δοκιμάζει, μάχεται με τις μεγάλες θεατρικές προσωπικότητες του παρελθόντος, προσπαθεί να συνεχίσει τη σπουδαία παράδοση, προσθέτοντας τη δική της «κατάθεση» για την προσέγγιση της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Αγωνιά να δώσει το δικό της θεατρικό αποτύπωμα. Μαζί της Ευρωπαίοι άνθρωποι του θεάτρου κοπιάζουν να δώσουν απαντήσεις στα μεγαλειώδη πανανθρώπινα ερωτήματα των αρχαίων κειμένων.

Ο Λιθουανός Τσέζαρις Γκραουζίνις αρθρώνει στιβαρό λόγο στον τρόπο που προσεγγίζει τον Αισχύλο. Διαθέτει άποψη η παράσταση, έχει ταυτότητα, ισορροπεί σε τεντωμένη χρυσή κλωστή ανάμεσα στη μεγάλη ευρωπαϊκή παράδοση και τη σύγχρονη αντίληψη, ψάχνει, ερευνά, διερωτάται, αν το στοιχείο της ποιητικής «φαντασίας», όπως προσφυώς καταθέσανε οι μεγάλοι δάσκαλοι στον προηγούμενο αιώνα, έχει αποδέκτες σήμερα, δίχως  να μοιάζει παράδοξο φαινόμενο. Διαθέτει κινητικό βλέμμα, χρησιμοποιεί τα θρησκευτικά σύμβολα, συνάμα με αφαιρετικότητα που εκθειάζεται στη συνολική σκηνική διαχείριση.

Ο ανθρώπινος πόνο, η σιωπηλή κραυγή, η αντιστοιχία παρελθόντος και σημερινού χρόνου, χαρακτηρίζει τα μεγάλα κείμενα, τις μεγάλες παραστάσεις.

«Η τέχνη πρέπει πάντα να είναι καθαρή, αφού δεν μπορεί ποτέ να είναι σαφής» μας καταθέτει ο Γιώργος Χειμωνάς.

Η παράσταση του Γκραουζίνις είχε καθαρότητα, κύριο μέλημα ενός ανθρώπου που σέβεται το κείμενο, τον ηθοποιό, το θεατή. Ο τρόπος που δομείται μία παράσταση, τα γεγονότα που καθορίζουν και διαμορφώνουν την εξέλιξη είναι προαποφασισμένα. Οι θεοί αποφάσισαν. Έτσι λοιπόν ο Ετεοκλής γνώριζε, πως πορεύεται προς το θάνατο. Φυσικά έτσι εκπληρώνεται ο χρησμός του Απόλλωνα. Η Θήβα θα σωθεί.

Οι κοινωνικές συμπεριφορές δεν παραμένουν αδρανείς. Ούτε δεσμεύονται από τα ήθη του παρελθόντος. Ωστόσο η χαλαρότερη προσέγγιση, στα μεγάλα μηνύματα, η κλεφτή ματιά, η συμπλεγματική συνδιαλλαγή – έως αδιάφορη- καθιστούν τον πυρήνα των μεγάλων ερωτημάτων, ζήτημα ήσσονος σημασίας, αδιάφορο, αφαιρώντας το μεγαλείο του ιστορικού κοινωνικού γεγονότος.

Ζούμε σε μία συνεχή εναλλαγή, η τέχνη από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα καταγράφει τη μεταβαλλόμενη ανθρώπινη κατάσταση.»

  Σημείωμα-Φωτογραφία. Στο περιθώριο της παράστασης ο Γιώργος Χανδόλιας συναντήθηκε με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Κ.Θ.Β.Ε. Γιάννη Αναστασάκη (φωτό) με τον οποίο συζήτησε θέματα συνεργασίας του ΟΡ.ΦΕ.Ο. με  τον κορυφαίο πολιτιστικό θεσμό της Βόρειας Ελλάδας.