Το γεγονός ότι έχουμε ήδη 6 μήνες που ζούμε με τον κορονοϊό, σε συνδυασμό με αυτό που διαβεβαιώνουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί και οι ειδικοί, ότι δηλαδή και η φετινή χρονιά θα περάσει στο μεγαλύτερο μέρος της σε καθεστώς πανδημίας, έπρεπε να είχαν αναγκάσει τους αρμόδιους να προετοιμαστούν καλύτερα, προκειμένου να θωρακίσουν τα σχολεία απέναντι στον επικίνδυνο κορονοϊό.
Γιατί η δημιουργία κατάλληλων συνθηκών στα σχολεία από την άποψη των υποδομών αφενός και από την άποψη της διαθεσιμότητας του εκπαιδευτικού προσωπικού αφετέρου, προκειμένου να τηρηθούν οι υγειονομικές προϋποθέσεις για την ασφαλή διεξαγωγή των μαθημάτων, είναι υποχρέωση της πολιτείας.
Αντ’ αυτού, είδαμε την κα Κεραμέως να περιγράφει ένα σχέδιο για το άνοιγμα των σχολείων, σύμφωνα με το οποίο η ευθύνη για την τήρηση των υγειονομικών συνθηκών μεταφέρεται στους ίδιους τους μαθητές, καθώς το μόνο μέτρο που εξήγγειλε ήταν η υποχρεωτική χρήση μάσκας.
Ούτε η δημιουργία περισσότερων αιθουσών με μικρότερο αριθμό μαθητών και συνεπώς λιγότερο συνωστισμό είδαμε να απασχολεί καθόλου το υπουργείο, ούτε η πρόσληψη επιπλέον εκπαιδευτικού προσωπικού είδαμε να αποτελεί μέρος του προβληματισμού των υπευθύνων. Αντίθετα, ο αριθμός των εκπαιδευτικών φαίνεται μειωμένος σε σχέση με πέρσι.
Με δυο λόγια τα σχολεία ανοίγουν και πάλι για τη νέα χρονιά, όπως ακριβώς έκλεισαν την προηγούμενη. Ή μάλλον και λίγο χειρότερα. Με τις ίδιες σχολικές μονάδες, τις ίδιες ακριβώς αίθουσες, τον ίδιο αριθμό μαθητών ανά τάξη και βέβαια μικρότερο αριθμό εκπαιδευτικών.
Είναι να αναρωτιέται λοιπόν κανείς, γιατί άραγε χάθηκαν τόσες ώρες διδασκαλίας στο προηγούμενο εξάμηνο με μαθήματα εξ αποστάσεως και από το σπίτι, αφού θα μπορούσε και τότε να γίνει ακριβώς αυτό που γίνεται και σήμερα και το οποίο, σύμφωνα με το υπουργείο, παρέχει πλήρη υγειονομική διασφάλιση των μαθητών;
Γιατί δηλαδή αυτό που σήμερα υποστηρίζουν ότι διασφαλίζει απολύτως τις υγειονομικές συνθήκες στα σχολεία, δεν εφαρμόζονταν και τον καιρό της καραντίνας; Αφού κατά τα άλλα, τίποτε δεν άλλαξε στα σχολεία…
Ή λοιπόν το υπουργείο Παιδείας είχε δίκιο τότε να επιβάλει επί μακρόν μαθήματα εξ αποστάσεως ή έχει δίκιο τώρα, που φέρνει τους μαθητές στα σχολεία με μόνο όπλο απέναντι στην πανδημία τις μάσκες και την… ατομική ευθύνη των οκτάχρονων.
Και στις δύο αντίθετες περιπτώσεις δεν μπορεί να έχουν δίκιο.
Και αυτά τα μέτρα που λαμβάνει τώρα το υπουργείο βέβαια θα ήταν αποδεκτά, στην υποθετική περίπτωση που είμαστε μια χώρα με ικανοποιητικές σχολικές υποδομές, με πολλές και ευρύχωρες αίθουσες και μικρό αριθμό μαθητών σε αυτές και επαρκή αριθμό εκπαιδευτικών, όπως συμβαίνει στη Γερμανία ή τη Σκανδιναβία.
Όμως είναι γνωστή η ανεπάρκεια των υποδομών στην εκπαίδευση στη χώρα μας, με μικρές αίθουσες που δεν πληρούν συχνά ούτε τις στοιχειώδεις προδιαγραφές εξαερισμού. Όπως είναι γνωστή και η ανεπάρκεια σε τακτικό εκπαιδευτικό προσωπικό, που κάνει κάθε χρόνο τα σχολεία να ξεκινούν χωρίς εκπαιδευτικούς σε όλες τις τάξεις.
Τι ήταν, άλλωστε, αυτό που έκανε την υπουργό Παιδείας, εν μέσω πανδημίας, να αυξήσει τον μέγιστο αριθμό μαθητών ανά αίθουσα από 22 που ήταν στους 25, αν όχι η ανεπάρκεια των σχολικών υποδομών, σε σχέση με τις ανάγκες των μαθητών;
Κι από την άλλη μεριά, τη μεριά της πολιτισμένης Ευρώπης, τι είναι άραγε αυτό που κάνει τους Ιταλούς και τους Γάλλους να ορίζουν φέτος ως μέγιστο αριθμό μαθητών ανά αίθουσα τους 15, που στην περίπτωση της Δανίας γίνεται ακόμη και 10, ωθώντας τους να αναζητούν νέα σχολικά κτίρια και να δεσμεύουν νέες αίθουσες, προκειμένου να πληρούνται οι ελάχιστες υγειονομικές προδιαγραφές για τις αποστάσεις των μαθητών στα σχολεία;
Κι ακόμη, τι είναι αυτό που έκανε τους γείτονές μας Ιταλούς να προσλάβουν 40.000 επιπλέον εκπαιδευτικούς για να ανταποκριθούν στις επιπλέον αίθουσες διδασκαλίας, όχι ως έκτακτο προσωπικό ή ως αναπληρωτές, αλλά ως μόνιμους, τους οποίους η χώρα δηλαδή θα συνεχίσει να απασχολεί και μετά την πανδημία;
Σε κάθε περίπτωση, αντί η υπουργός να διακινδυνεύει το κύρος και την αξιοπιστία της, καταφεύγοντας στην… κολοκυθιά και διαστρεβλώνοντας τη στατιστική επιστήμη για να αποδείξει ότι στις τάξεις δεν γίνεται συνωστισμός, υπολογίζοντας μέσους όρους μεταξύ των σχολείων στις αραιοκατοικημένες ακριτικές περιοχές και στα πολυπληθή μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργώντας εικονικές πραγματικότητες και αναγορεύοντας άλλοτε ως μέσο όρο τον φανταστικό αριθμό των 17 μαθητών ανά αίθουσα και άλλοτε ως μέγιστο αριθμό τον εξ ίσου φανταστικό αριθμό των 20, γιατί δεν κάνει κάτι πιο απλό και πολύ πιο πειστικό;
Γιατί δεν αλλάζει τη ρύθμιση στο νόμο που η ίδια επεξεργάστηκε και κατέθεσε, σύμφωνα με την οποία ο μέγιστος αριθμός μαθητών ανά τάξη αυξήθηκε στους 25, αντί να μειωθεί στους 20 ή τους 17, όπως υποστηρίζει ότι ισχύει η υπουργός; Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Η αλλαγή της ρύθμισης που αυξάνει τον αριθμό μαθητών στις τάξεις σε 25, σε συνδυασμό με την αναζήτηση νέων αιθουσών, θα πείσει για τις καλές προθέσεις του υπουργείου.
Έτσι θα έβγαινε και από τη δυσάρεστη, για επιστήμονα, θέση και ο επίκουρος καθηγητής λοιμωξιολογίας και αντικαταστάτης του καθηγητή Τσιόδρα, Γκίκας Μαγιορκίνης. Ο οποίος, για να υποστηρίξει τη… δημιουργική στατιστική της υπουργού, αναγκάζεται να χρησιμοποιεί παράδοξα και αντιεπιστημονικά επιχειρήματα.
Όπως ότι η αύξηση των εκπαιδευτικών στα σχολεία αντενδείκνυται γιατί θα προκαλέσει περισσότερες εστίες μόλυνσης, σε αντίθεση με την αύξηση των μαθητών στις τάξεις, που μπορεί να είναι μέχρι και… ευεργετική!
Για να εισπράξει την συμβατή με την επιστήμη, αλλά και με την κοινή λογική, απάντηση από τον καθηγητή Δερμιτζάκη, ότι με την αύξηση του αριθμού των μαθητών στις αίθουσες:
Αυξάνουν οι πιθανότητες μόλυνσης
Επιδεινώνονται οι επιβαρυντικοί παράγοντες που προκαλεί ο συνωστισμός κατά την παραμονή στις τάξεις, ιδίως των ασυμπτωματικών παιδιών
Επιδεινώνονται οι επιβαρυντικοί παράγοντες του συνωστισμού κατά την είσοδο και έξοδο των μαθητών και κατά το διάλειμμα
Η αλήθεια είναι ότι το υπουργείο δεν έκανε τίποτε από όσα όφειλε και όσα μπορούσε, για να προετοιμάσει την ασφαλή επιστροφή των μαθητών στα σχολεία. Το παράδειγμα των ευρωπαϊκών κρατών είναι κόλαφος τόσο για τις ανακρίβειες της υπουργού, όσο και για τα παράδοξα και αντιεπιστημονικά επιχειρήματα που επιστρατεύονται για να καλύψουν το τεράστιο κενό πολιτικής του υπουργείου Παιδείας.
Όπως εξελίσσονται τα πράγματα, στα σχολεία εφαρμόζεται η ίδια ακριβώς πολιτική που εφαρμόστηκε και στον τουρισμό, οδηγώντας στην καλοκαιρινή υποτροπή της υγειονομικής κρίσης. Η ολιγωρία, η απουσία σχεδιασμού, οι λάθος αποφάσεις, οι επικοινωνιακοί χειρισμοί της δημιουργίας εικονικής πραγματικότητας και της μετάθεσης της ευθύνης στους πολίτες και τέλος οι στοχευμένες ιδιοτελείς και όχι υπέρ του δημόσιου συμφέροντος επιλογές για την αξιοποίηση δημόσιου χρήματος κυριαρχούν και στην παιδεία, παραδίδοντας τη χώρα ανέτοιμη, ανοχύρωτη και χωρίς πρόνοιες και προφυλάξεις στην πανδημία του κορονοϊού...
Γιάννης Α. Μυλόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου