Η Ευρώπη ψυχορραγεί κι εμείς ακόμα την περιμένουμε να μας σώσει

 

Με την Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει καταντήσει ανέκδοτο -όχι αστείο, ανέκδοτο, από αυτά που δεν τα λες αλλά όλοι γελάνε- και να πνέει τα λοίσθια, αναρωτιέμαι αν είμαι ο μόνος που του προκαλούν πια γέλια τα όσα ακολούθησαν τη χρεοκοπία της χώρας μας το 2010, και οι υστερίες με την πατρίδα μας την Ευρώπη.

Εμένα πατρίδα μου είναι η Ελλάδα, πατρίδα μου είναι η Γη· η Ευρώπη δεν έπαιξε ποτέ σε αυτή τη λίστα.

Ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει “Ευρωπαίος” -το ευρώ είναι ένα νόμισμα, δεν είναι ταυτότητα· εκτός αν θεωρούμε ότι ταυτότητα είναι να πληρώνεις ΦΠΑ 24% και να έχεις μισθό Βουλγαρίας-,

αφού οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες είναι μεγάλες ανάμεσα στα κράτη-μέλη, και αυτό δεν μοιάζει να απασχολεί την Κομισιόν και τους ηγέτες των ευρωπαϊκών χωρών.

Επίσης, η αναβίωση του εθνικισμού και η άνοδος ακροδεξιών κομμάτων και ακροδεξιών πολιτικών στις μεγάλες χώρες της Ευρώπης -μαζί με σκάνδαλα διαφθοράς-, δεν παραπέμπει σε ένωση αλλά σε διάλυση, ενώ ο ρατσισμός κατά των πολιτών των μικρότερων χωρών -κάτι που βίωσαν έντονα και οι Έλληνες μετά την χρεοκοπία- είχε χτυπήσει την καμπάνα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Στο νέο πολυπολικό κόσμο, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ανήκει στις Μεγάλες Δυνάμεις -ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία (κάποιοι προσθέτουν και την Ινδία)-, οπότε δεν βλέπω πώς η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποφύγει την διάλυσή της, αφού είναι προφανές πως οι ΗΠΑ επιθυμούν την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση κατάφερε να κάνει εχθρό της τη Ρωσία, κάνοντας άπειρα εγκληματικά λάθη στην Ουκρανία, και έτσι χάθηκε για πάντα η ευκαιρία να προσεταιριστεί τη Ρωσία και να γίνει πραγματικότητα το όραμα του Σαρλ Ντε Γκωλ για μια Ευρώπη μέχρι τα Ουράλια.

Όταν η Βρετανία αποχώρησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, είχα σκεφτεί πως η Ιστορία λέει πως η Βρετανία κοιτάει πάντα το συμφέρον της, και μάλλον δικαιώνεται -σχεδόν 10 χρόνια μετά- από τις εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Βρετανία έφυγε με το Brexit το 2016. Οι Ευρωπαίοι την κορόιδευαν. Τώρα η Βρετανία τους κοιτάει απέξω και γελάει όπως γελάει κάποιος που έφυγε από ένα πάρτι τίγκα στα ναρκωτικά λίγο πριν μπουκάρει η αστυνομία.

Μήπως, λέω εγώ τώρα, πρέπει η Ελλάδα να εξετάσει -ψύχραιμα και χωρίς υστερίες- το ενδεχόμενο να υπάρξει χωρίς την ΕΕ;

Όχι να φύγει, όχι να μείνει· απλώς να ξέρει από τώρα τι θα κάνει όταν οι υπόλοιποι φύγουν μόνοι τους. Να σχεδιάσει η Ελλάδα τις συμμαχίες της και τις οικονομικές της σχέσεις, με βάση το εθνικό της συμφέρον, πριν την διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Γιατί αν συνεχίσουμε να παριστάνουμε ότι «η Ευρώπη θα μας σώσει», κινδυνεύουμε κάποια στιγμή και να μην υπάρχει καν Ευρώπη για να μας σώσει. Κι εκεί, δεν θα φταίει ούτε η λιτότητα, ούτε τα μνημόνια, ούτε ο Σόιμπλε, ούτε η Λαγκάρντ· θα φταίει ότι κοιτάγαμε προς τις Βρυξέλλες σαν να ήταν η Ιερουσαλήμ, αντί να κοιτάμε προς τον χάρτη.

Σκέφτομαι πως μια μέρα, όχι πολύ μακριά, θα ξυπνήσουμε και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει εξαφανιστεί όπως εξαφανίζονται τα λεφτά από το Ταμείο Ανάκαμψης: νύχτα, αθόρυβα και χωρίς αποτύπωμα.

Και τότε θα μείνουμε εμείς, οι Έλληνες, με την Ιστορία μας, τη θάλασσά μας, τα λάθη μας, την τρέλα μας, και τις ίδιες ακριβώς απορίες που είχαν οι Σοβιετικοί όταν έπεσαν για ύπνο πολίτες μιας υπερδύναμης και ξύπνησαν …κάτι άλλο.

Τουλάχιστον εμείς -εκτός του ότι θα ξυπνήσουμε Έλληνες- έχουμε προϋπηρεσία στο χάος.

Δεν θα μας πιάσει απροετοίμαστους.

Το πολύ-πολύ να το οργανώσουμε καλύτερα το χάος αυτή τη φορά.

(Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις αλλά, αν το πολιτικό προσωπικό της χώρας νοιαστεί κάποια στιγμή και για τη χώρα -και όχι μόνο για τις τσέπες του-, ας σκεφτεί για ένα λεπτό και την πρότασή μου:
“Η Ελλάδα πρέπει να γίνει ουδέτερη χώρα”)

https://pitsirikos.net/