Μήνυμα Μαρίας Νικολαίδου για τη γενοκτονία των Ποντίων

Σήμερα, καθώς οι σκιές του παρελθόντος ξυπνούν μέσα μας, θυμόμαστε τους αμέτρητους προγόνους μας που ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές εστίες του Πόντου. Στις 19 Μαΐου, οι δρόμοι του πόνου έγιναν μονοπάτια εξόντωσης· γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά, γέροι που κουβαλούσαν στα μάτια τους όλη τη βαριά ιστορία αιώνων, έμειναν ξεχασμένοι κάτω από τη σκόνη του ξεριζωμού.

Καίνε ακόμα οι φωτιές της αδικίας στην καρδιά μας, στα βάθη της ψυχής, όπου οι κραυγές απόγνωσης γίνονται ψίθυρος μνήμης. Δάκρυα ποτισμένα από «λύπη αβάσταχτη», μνήμες που πονάνε σαν πληγή ανοιχτή, αλλά και μια αλύγιστη αποφασιστικότητα να κρατήσουμε αναμμένη τη φλόγα της πίστης στους θεούς και στις παραδόσεις μας.

Ας μην αφήσουμε ποτέ τη λήθη να σκεπάσει τα χαμένα μας χωριά, τα ονόματα και τα πρόσωπα που χάθηκαν κάτω από τα βήματα της θηριωδίας. Ας σφίξουμε τα χέρια και τις καρδιές μας, ας τραγουδήσουμε τους ήχους της λύρας που αντήχησε σε πλαγιές και λιμάνια, ας ψιθυρίσουμε ξανά μαζί τους στίχους του πόνου που έγιναν ύμνος αντίστασης.

Γιατί η μνήμη δεν είναι απλώς ένα βάρος, είναι η μοναδική μας άγκυρα· η υπόσχεση ότι θα φυλάξουμε τον πόνο και την τιμή τους, μέχρι να ξημερώσει η μέρα της πλήρους δικαίωσης και της ειρήνης. Σήμερα, αύριο, για πάντα — μην ξεχνάτε, μη σβήνετε ποτέ την αλήθεια από την καρδιά σας. Μαζί τους, μαζί μας, μαζί για πάντα.

 

Μαρία Νικολαίδου

Πολιτευτής Ελληνικής Λύσης Πιερίας