Το θέατρο της Δευτέρας

του Νίκου Μωραΐτη

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα ΠΑΣΟΚ που ντρέπεται να λέγεται ΠΑΣΟΚ πια και επιλέγει άλλα ονόματα

Χθες βράδυ, στην ΕΡΤ2. Debate, έγραφε. Ήταν τόσοι πολλοί υποψήφιοι, σχεδόν αμέτρητοι. Για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα ΠΑΣΟΚ που ντρέπεται να λέγεται ΠΑΣΟΚ πια και επιλέγει άλλα ονόματα, ελκυστικά, λες και αν το μουρουνέλαιο το πεις σοκολατίνα θα αλλάξει γεύση

Κάθισα και είδα το debate στην ΕΡΤ2. Ήλπιζα να γελάσω, φοβόμουν μη βαρεθώ, τα έπαθα και τα δύο. Βαρετοί άνθρωποι, χωρίς κανένα χάρισμα. Αλλά και δύο πραγματικά αστείοι. Η Φώφη που υποδύεται την αρχηγό με τα λόγια ξεπατικοτούρα που της γράφουν οι σύμβουλοι. Και ο Γιώργος Καμίνης, το άχρωμο, το άοσμο, το χωρίς κανένα έργο που διαφημίζεται από τον διαπλεκόμενο Τύπο ως επιτυχημένο – κλώνος Σημίτη με άλλα λόγια, στο σωστό κόμμα.

Ήταν τόσοι πολλοί υποψήφιοι, σχεδόν αμέτρητοι. Για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα ΠΑΣΟΚ που ντρέπεται να λέγεται ΠΑΣΟΚ πια και επιλέγει άλλα ονόματα, ελκυστικά, λες και αν το μουρουνέλαιο το πεις σοκολατίνα θα αλλάξει γεύση.

Ήταν τόσοι πολλοί, σε τόσο άπταιστα πασοκικά που δεν κρύβονταν. Κάποιοι και σε άπταιστα νεοδημοκρατικά, που επίσης δεν κρύβονταν. Ποιος έχει αμφιβολία ότι αν εκλεγεί ο Καμίνης ή ο Σταύρος Θεοδωράκηςθα τους δούμε αγκαζέ με τον Μητσοτάκη την επομένη των εκλογών; “Για μια Αθήνα του κώλου” δεν είχε πει ο δήμαρχος πέρυσι, στο άναμμα του δέντρου της πρωτεύουσας, κάνοντας ένα από τα γνώριμα σημιτικά σαρδάμ του; Για μια Ελλάδα του κώλου, το επόμενο σχέδιο…

Αν κάποιος ξεχώρισε αρθρώνοντας έναν καθαρό πολιτικό λόγο, αυτός ήταν ο Γιάννης Ραγκούσης. Ξεκάθαρος ότι δεν θέλει μία παράταξη δεκανίκι της ΝΔ, ξεκάθαρος ότι θα ενώσει τις κοινοβουλευτικές ομάδες ΠΑΣΟΚ – Ποταμιού αν εκλεγεί, ό,τι κι αν λένε τώρα οι αρχηγοί των δύο κομμάτων. Ποιος όμως να ξεχάσει ότι αυτός ο άνθρωπος υπήρξε το δεξί χέρι του γελοιοδέστερου και ανικανότερου πρωθυπουργού που πέρασε ποτέ από τη χώρα; Πώς να πεις “έχει δίκιο” για κάποιον που έκαψε οριστικά και αμετάκλητα το πολιτικό του χαρτί συνδεόμενος με τον καταστροφέα μίας χώρας;

Αν εξαιρέσεις λοιπόν τον Γιάννη Ραγκούση, που όμως κουβαλάει το προσωπικό του τραγικό παρελθόν, οι άλλοι ήταν απλώς τραγικοί. Σαν θίασος που δεν τον καλούν πουθενά και τελικά του δίνουν ολόκληρη παράσταση στο Θέατρο της Δευτέρας. Τόσοι ηθοποιοί σε μία παράσταση χωρίς έργο. Γιατί το ΠΑΣΟΚ δεν είναι έργο πια. Το φινάλε γράφτηκε από τον ΓΑΠ, ο επίλογος από τον Βενιζέλο. Τετέλεσται. Ένας θίασος διαφημίζει την Γκόλφω της Κεντροαριστεράς ενώ η Γκόλφω ερωτεύτηκε άλλον στην πορεία. Αλέξης Τσίπρας λέγεται, είναι αρχηγός της Κεντροαριστεράς στην πράξη και είναι μόλις 43 ετών. Οι υπόλοιποι μπορούν απλώς να τελέσουν τρισάγιο στο Α’ νεκροταφείο. Στον τάφο του Ανδρέα υποτίθεται, λοξοκοιτώντας όμως σε εκείνον του Μητσοτάκη.