Κείμενο: Σπύρος Δανέλλης
Με αφορμή την ημερίδα για τις Αγροτικές και Περιφερειακές Πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις σχετικά με την στρατηγική για την ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας στις σημερινές συνθήκες. Οι συνθήκες αυτές μπορούν να συνοψισθούν στα εξής: την εθνική και ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, την επικείμενη μεταρρύθμιση της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής, τον αυξανόμενο ανταγωνισμό σε διεθνές επίπεδο, την κλιμάκωση της κλιματικής αλλαγής, το
ολοένα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον των καταναλωτών για γεωργικά προϊόντα και τρόφιμα ποιότητας και υψηλής διατροφικής αξίας, καθώς και την αναγκαιότητα για στροφή της παραγωγής σε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Με αφορμή την ημερίδα για τις Αγροτικές και Περιφερειακές Πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ήθελα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις σχετικά με την στρατηγική για την ανάπτυξη της ελληνικής γεωργίας στις σημερινές συνθήκες. Οι συνθήκες αυτές μπορούν να συνοψισθούν στα εξής: την εθνική και ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, την επικείμενη μεταρρύθμιση της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής, τον αυξανόμενο ανταγωνισμό σε διεθνές επίπεδο, την κλιμάκωση της κλιματικής αλλαγής, το
ολοένα και μεγαλύτερο ενδιαφέρον των καταναλωτών για γεωργικά προϊόντα και τρόφιμα ποιότητας και υψηλής διατροφικής αξίας, καθώς και την αναγκαιότητα για στροφή της παραγωγής σε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Ένα από τα θέματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον σε αυτές τις
συνθήκες είναι η συμβολή που μπορεί να έχει ο τομέας της
αιγοπροβατοτροφίας σε μια βιώσιμη οικονομικά και περιβαλλοντικά ανάπτυξη
της ελληνικής γεωργίας και της ελληνικής υπαίθρου.
Αντίθετα από τη συνήθως επικρατούσα άποψη, δεν είναι αναγκαίο και συχνά ούτε καν σοφό να στρέφεται μια χώρα στην προώθηση -με τεχνητά μέσα- μιας αυτάρκειας σε κάποιο προϊόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση στα γεωργικά. Αυτό που είναι σκόπιμο είναι η χώρα να παράγει εξαγώγιμα προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας, γεγονός που θα της επιτρέπει να εισάγει τα προϊόντα που δε θα μπορεί η ίδια να παράγει με τρόπο ιδιαίτερα παραγωγικό. Μια χώρα δηλαδή θα πρέπει να παράγει προϊόντα που της επιτρέπουν να αξιοποιεί όσο το δυνατόν καλύτερα το δυναμικό της.
Στις συγκεκριμένες συνθήκες τα δεδομένα έχουν ως εξής:
1. Η εκτατική αιγοπροβατοτροφία συνιστά γεωργική δραστηριότητα που όχι απλώς επιβαρύνει λιγότερο από πολλές άλλες το κλίμα, αλλά και συμβάλλει στην αντιμετώπιση του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής. Αυτό γίνεται διότι όταν η βλάστηση είναι ελεγχόμενη, η εκτατική αιγοπροβατοτροφία αυξάνει τόσο τη βιοποικιλότητα όσο και την αποθήκευση του διοξειδίου του άνθρακα στο έδαφος, αποτελέσματα που ευνοούν την καταπολέμηση του φαινομένου.
2. Η εκτατική αιγοπροβατοτροφία αποτελεί μείζον μέσο πρόληψης πυρκαγιών, με προφανή ευεργετήματα για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που πλήττεται κάθε χρόνο από το φαινόμενο.
3. Τα προϊόντα της αιγοπροβατοτροφίας (κρέας, γάλα) έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τα διαφοροποιούν ποιοτικά και σε όρους διατροφικής αξίας από άλλα αντίστοιχα ζωικά προϊόντα (πχ αγελαδινό κρέας/γάλα, χοιρινό κρέας).
4. Η μεταρρύθμιση της ΚΓΠ προσανατολίζεται στη στήριξη της διατήρησης των βοσκοτόπων με σκοπό την ενίσχυση της βιοποικιλότητας και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
5. Η ίδια η ΕΕ, ελλειμματική στα προϊόντα αιγοπροβατοτροφίας έχει τεράστιες δυνατότητες να αξιοποιήσει το περιθώριο που υπάρχει για ενίσχυση της ζήτησης αυτών των προϊόντων και μεγέθυνση του μεριδίου της στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά.
Το πρόβλημα λοιπόν έχει λύση. Αρκεί να το ορίσουμε στη σωστή βάση.
Αντίθετα από τη συνήθως επικρατούσα άποψη, δεν είναι αναγκαίο και συχνά ούτε καν σοφό να στρέφεται μια χώρα στην προώθηση -με τεχνητά μέσα- μιας αυτάρκειας σε κάποιο προϊόν, στη συγκεκριμένη περίπτωση στα γεωργικά. Αυτό που είναι σκόπιμο είναι η χώρα να παράγει εξαγώγιμα προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας, γεγονός που θα της επιτρέπει να εισάγει τα προϊόντα που δε θα μπορεί η ίδια να παράγει με τρόπο ιδιαίτερα παραγωγικό. Μια χώρα δηλαδή θα πρέπει να παράγει προϊόντα που της επιτρέπουν να αξιοποιεί όσο το δυνατόν καλύτερα το δυναμικό της.
Στις συγκεκριμένες συνθήκες τα δεδομένα έχουν ως εξής:
1. Η εκτατική αιγοπροβατοτροφία συνιστά γεωργική δραστηριότητα που όχι απλώς επιβαρύνει λιγότερο από πολλές άλλες το κλίμα, αλλά και συμβάλλει στην αντιμετώπιση του φαινομένου της κλιματικής αλλαγής. Αυτό γίνεται διότι όταν η βλάστηση είναι ελεγχόμενη, η εκτατική αιγοπροβατοτροφία αυξάνει τόσο τη βιοποικιλότητα όσο και την αποθήκευση του διοξειδίου του άνθρακα στο έδαφος, αποτελέσματα που ευνοούν την καταπολέμηση του φαινομένου.
2. Η εκτατική αιγοπροβατοτροφία αποτελεί μείζον μέσο πρόληψης πυρκαγιών, με προφανή ευεργετήματα για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που πλήττεται κάθε χρόνο από το φαινόμενο.
3. Τα προϊόντα της αιγοπροβατοτροφίας (κρέας, γάλα) έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που τα διαφοροποιούν ποιοτικά και σε όρους διατροφικής αξίας από άλλα αντίστοιχα ζωικά προϊόντα (πχ αγελαδινό κρέας/γάλα, χοιρινό κρέας).
4. Η μεταρρύθμιση της ΚΓΠ προσανατολίζεται στη στήριξη της διατήρησης των βοσκοτόπων με σκοπό την ενίσχυση της βιοποικιλότητας και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
5. Η ίδια η ΕΕ, ελλειμματική στα προϊόντα αιγοπροβατοτροφίας έχει τεράστιες δυνατότητες να αξιοποιήσει το περιθώριο που υπάρχει για ενίσχυση της ζήτησης αυτών των προϊόντων και μεγέθυνση του μεριδίου της στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά.
Το πρόβλημα λοιπόν έχει λύση. Αρκεί να το ορίσουμε στη σωστή βάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου