Παύλος Ευαγγελόπουλος: «Οι άνθρωποι δε ρωτάνε, γιατί φοβούνται ότι δε θ’ αντέξουν τις απαντήσεις που θα πάρουν»

Αποκλειστική συνέντευξη στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση

O ηθοποιός Παύλος Ευαγγελόπουλος μας συστήνει την «Έφη. Από το Ευτυχία», στο θέατρο Αλκμήνη, ενώ συνεχίζει να «έρχεται στη θέση μας», μέσω του Alpha. O ίδιος, πάντως, πρωταγωνιστεί... και στην αποκλειστική συνέντευξη στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, με θεματικές ενσυναίσθησης, για την ψυχοθεραπεία, τις σχέσεις ζωής, τους φόβους μας και την εκμυστήρευσή τους, «άμα δεν τα πω, θα πάω σκαστός...»,  το Mega channel, τα τηλεπαιχνίδια, το Κέδρο Καρδίτσας, τον Παναθηναϊκό και την «ποδοσφαιρική καριέρα»..., γιατί «είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις την επιτυχία ή την αποτυχία».

Πρωταγωνιστείτε στο θεατρικό μονόλογο «Έφη. Από το Ευτυχία», της ψυχοθεραπεύτριας Κατερίνας Μαγγανά στο Θέατρο Αλκμήνη. Πόσο ανάγκη έχουμε όλοι από ψυχοθεραπεία στη σύγχρονη εποχή; Είναι ο μονόλογος επί σκηνής ένα είδος ψυχοθεραπείας;

Mεγάλη ανάγκη. Είναι καλό να κάνουμε ψυχοθεραπεία, αν μπορούμε. Η ψυχοθεραπεία είναι ένα ταμπού για την ελληνική κοινωνία, που χρειάζεται να ξεπεραστεί. Είναι αναγκαίο να έρθουμε λίγο πιο κοντά με τον εαυτό μας. Το αποφεύγουμε ενδεχομένως. Είναι μια χρήσιμη διαδικασία. Είναι μια αφορμή να σκεφτεί κάποιος τη ζωή του από την αρχή πάλι και να εκτιμήσει κάποια πράγματα διαφορετικά ίσως, γιατί ο ήρωας αυτό κάνει. Με αφορμή ένα γεγονός -την επανεμφάνιση ενός νεανικού έρωτα-, κάνει έναν απολογισμό ζωής, ένα ταμείο. Όλοι κάποια στιγμή κοιτάμε πίσω και λέμε τι κάναμε καλά, τι βγήκε από αυτά που είχαμε προγραμματίσει και τι δε βγήκε, τι έπρεπε να έχουμε κάνει διαφορετικά και κυρίως όταν δεν πάνε όπως τα θέλουμε. Τι κάνουμε τότε; Kλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα ή κοιτάμε μπροστά; Όταν ένα όνειρο δε βγαίνει, μένουμε κολλημένοι εκεί ή φτιάχνουμε ένα καινούργιο;

O ήρωας, στη θεατρική παράσταση, είναι ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που ζει με τη μητέρα του στην Τούμπα. Σε τι βαθμό καθορίζουν τον άνθρωπο οι σχέσεις με τον πατέρα, τη μητέρα και τη γυναίκα που αγάπησε χωρίς αντίκρυσμα, μετά από χρόνια;

Kαθοριστική, τη μεγαλύτερη θα έλεγα, όπως επισημαίνει και η ψυχολογία. Οι γονείς καθορίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την προσωπικότητα του ανθρώπου. Ό,τι μας έχει συμβεί, σε σχέση με τους γονείς, ειδικά τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, είναι αυτό που καθορίζει όλη τη ζωή μας. Φυσικά και ο έρωτας ακολουθεί. Το ίδιο συμβαίνει και στον ήρωα της παράστασης, που επανενεξετάζει τις σχέσεις με το κοντινό του περιβάλλον, με τον πατέρα, τη μητέρα και τους φίλους του και τη γυναίκα που «επιστρέφει».

Eξακολουθούν οι άνδρες της γενιάς του Φώτη στις μεγάλες πόλεις να μοιράζονται τα μυστικά της ζωής τους στα καφενεία ή έχουν αλλάξει τα στέκια τους, στο πέρασμα των χρόνων;

Ή καφενείο ή στο μπαρ ή κάποιος φίλος σε κάποιο καφέ, χρειάζεσαι κάποια στιγμή κάποιον δικό σου άνθρωποι να «ξεφορτώσεις». Έτσι λέει και ο ήρωας πάντως, «άμα δεν τα πω, θα πάω σκαστός...»

Γιατί φοβόμαστε να ζήσουμε τελικά; Γιατί οι άνθρωποι, γενικά και ειδικά, δε διαχειρίζονται τους φόβους τους;

Λέει ο ήρωας στο έργο κάτι που μου αρέσει πολύ. «Οι άνθρωποι δε ρωτάνε, γιατί φοβούνται ότι δε θ’ αντέξουν τις απαντήσεις που θα πάρουν». Αυτό συμβαίνει τελικά στους ανθρώπους.

Πού οφείλεται το δυναμικό comeback του Παύλου Ευαγγελόπουλου το 2016 στην τηλεοπτική πραγματικότητα; To χρονικό διάστημα της αποχής ήταν συνειδητό ή όχι;

Ήταν κάτι που το περίμενα. Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια στην τηλεόραση. Κάποια στιγμή θα κάνεις μία τηλεοπτική σειρά, μετά θ’ απέχεις. Το θέμα είναι να είσαι μέσα στη δουλειά με κάποιο τρόπο, δηλαδή να εξακολουθείς να δουλεύεις πάνω σ’ αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις. Τα πράγματα πάνε κι έρχονται. Σου μένει και λίγος χρόνος ν’ αποστασιοποιηθείς από τα πράγματα, όταν απέχεις. Όλα αυτά είναι ωφέλιμα.

Πού έγκειται η μεγάλη, σε ποσοστά τηλεθέασης τουλάχιστον, επιτυχία της σειράς «Έλα στη θέση μου», του ALPHA, για τρίτη συνεχή χρονιά, όπου ερμηνεύετε το ρόλο του Λεωνίδα Καλατζή, σ΄ ένα είδος όπου υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός στην ελληνική τηλεόραση;

Είναι μια ευτυχής συγκυρία από πολλά πράγματα. Ένα καλό σενάριο αρχικά, που στηρίχθηκε πολύ καλά σκηνοθετικά και υποκριτικά απ’ όλους τους ηθοποιούς, με συνέπεια το καλό αποτέλεσμα. Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις την επιτυχία ή την αποτυχία.

To oριστικό και αμετάκλητο κλείσιμο του Mega channel, εκτιμάτε ότι θ’ αφήσει δυσαναπλήρωτο κενό στο τηλεοπτικό τοπίο ή ουδέν αναντικατάστατο; Oι συνεχείς επαναλήψεις των τελευταίων χρόνων συνέβαλαν θετικά ή αρνητικά στην εξέλιξη των πρωταγωνιστών τους;

Έκλεισε ένα κανάλι, θ’ ανοίξει ένα άλλο, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Είναι μία δυσάρεστη εξέλιξη, φυσικά, να κλείνει ένα κανάλι που έχει κάνει καλές δουλειές και ήταν πρώτο στην προτίμηση του κοινού, καθώς έμειναν άνθρωποι χωρίς δουλειά, γεγονός λυπηρό, που δεν πρέπει να συμβαίνει. Μακάρι να μην είχε κλείσει ή να υπήρχε τρόπος ν’ ανοίξει ξανά.

Αναφορικά με τις επαναλήψεις, δεν το έχω σκεφτεί. Kαλό είναι κάποιος να βλέπει μία δουλειά που έχεις κάνει στο παρελθόν, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια, που σημαίνει ότι ήταν καλό, για να το βλέπουν και να το ξαναβλέπουν πάντως.

Το 1991 παρουσιάσατε το τηλεπαιχνίδι «Τύχη και γνώσεις», στη Δημόσια Τηλεόραση. Υπάρχει κάποιο αντίστοιχο τηλεπαιχνίδι, των τελευταίων χρόνων, που σας εντυπωσίασε και ενδεχόμενα ευχαρίστως θα παρουσιάζατε, αν σας γινόταν πρόταση;

Δεν ξέρω αν θα παρουσίαζα κάποιο τηλεπαιχνίδι αντίστοιχο μ’ αυτά που παίζονται στην τηλεόραση. Είμαι ανοιχτός σε όλα. Αν κάτι έχει ενδιαφέρον, πολύ ευχαρίστως θα το έκανα. Ήταν μία καλή εμπειρία το συγκεκριμένο, που έχω κάνει μία φορά στη ζωή μου, τόσα χρόνια πριν, που θυμάμαι λίγα πράγματα πάντως.

Ποια ήταν η τελευταία φορά που επισκεφτήκατε το Κέδρο Καρδίτσας από το οποίο κατάγεστε; Ποια είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα που έχετε κρατήσει, αν και έχετε φύγει από πολύ μικρός;

Πριν δύο καλοκαίρια ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο Κέδρο. Θυμάμαι πάντα εικόνες με χιόνι και με άλογα που άνοιγαν δρόμο. Aυτές είναι οι πιο χαρακτηριστικές εικόνες στο μυαλό μου.

Αν είχατε συνεχίσει το ποδόσφαιρο στον Παναθηναϊκό, θα παίζατε στη σημερινή ομάδα ή τελικά ήταν καλύτερα που σας απέτρεψε ο πατέρας σας;

Όχι, δε θα μπορούσα να συνεχίσω το ποδόσφαιρο, γιατί ήμουν και καπνιστής από τότε. Ήξερα μπάλα, αλλά δεν είχα και τις προϋποθέσεις να γίνω επαγγελματίας, οπότε καλύτερα που με απέτρεψε ο πατέρας μου, σε κάθε περίπτωση.

https://www.newslink.gr/politismos/pavlos-evangelopoulos-i-anthropi-de-rotane-giati-fovounte-oti-de-th-antexoun-tis-apantisis-pou-tha-paroun/