Αποκλειστική συνέντευξη στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση
H ηθοποιός Σοφία Μανωλάκου αποδεικνύεται «καλός καπετάνιος» στις φουρτούνες της παράστασης «Με οικογένεια» (Θέατρο Χυτήριο), στο ρόλο της Περρίν και… στο κατάστρωμα του πλοίου, παραχωρεί μια αποκλειστική συνέντευξη στο Newslink.gr και στο δημοσιογράφο Νίκο Κολίτση, εκτός από την «οικογένεια» της παράστασης, για τα παιδικά της χρόνια, τις σκανταλιές στο χωριό, το MEGA channel, το γάμο και τη βέρα και τα διαζύγια, την… εγκληματολογία, τα πρότυπα των νέων, τους φόβους και τα συναισθήματά μας, εν μέσω… προσευχής, γιατί «η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη, αν χρησιμοποιούσαμε λιγότερο το μυαλό μας και ακολουθούσαμε το ένστικτό μας…»
Φέτος, η παιδική σκηνή του θεάτρου «Χυτήριο» ανοίγει την αυλαία μ’ ένα κλασικό αγαπημένο μυθιστόρημα των παιδικών μου χρόνων, το «Με οικογένεια», που παρουσιάζεται για πρώτη φορά ως θεατρική παράσταση και στην οποία συμμετέχετε στο ρόλο της Περρίν. Είχατε μήπως διαβάσει το βιβλίο, όταν είσαστε παιδί; Ποιες είναι οι πιο χαρακτηριστικές αναμνήσεις των παιδικών και νεανικών σας χρόνων;
Δυστυχώς, δεν το είχα διαβάσει. Είχα διαβάσει το «Χωρίς οικογένεια», που έχει γράψει ο ίδιος συγγραφέας, MALOT HECTOR. Τέτοια έργα νομίζω θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικά για ανάγνωση στο σχολείο.
Τα παιδικά μου χρόνια θυμίζουν λίγο «Περρίν». Άλλαξε η μορφή της οικογένειάς μου με το διαζύγιο των γονιών μου. Χρειάστηκε ν’ αλλάξω τόπο διαμονής, από την Αθήνα στη Σπάρτη. Ωστόσο, με θεωρώ πολύ τυχερή που μεγάλωσα σε χωριό. Έκανα φιλίες, που κρατάνε είκοσι χρόνια. Μεγαλώσαμε με μια άλλη ελευθερία, ως παιδιά της επαρχίας… Αναμνήσεις παιδικών χρόνων, βόλτα στις γειτονιές του χωριού, ατελείωτες βόλτες και όνειρα, πολλές σκανταλιές… Θυμάμαι με τις φίλες μου μαζεύαμε πράγματα των γονιών μας και πηγαίναμε και τα πουλούσαμε σε συγχωριανούς μας…
Κάνατε, με αφοπλιστική ειλικρίνεια, οuting την ασθένεια από την οποία πάσχετε (νόσο του Crohn), έστω στην πιο ελαφριά της μορφή, δίνοντας το παράδειγμα του καθημερινού αγώνα για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας -αλλά και στο έργο «Με οικογένεια», όπου πρωταγωνιστείτε- και οφείλουμε ν’ αντιμετωπίζουμε. Ποιο ήταν το feedback από όσες και όσους μοιράστηκαν μαζί σας το ίδιο πρόβλημα μετά από αυτή σας την αξιέπαινη πρωτοβουλία;
Πήρα πάρα πολλά μηνύματα από τη δημοσιοποίηση του προβλήματος. Είναι συγκινητικό, όταν μπορεί το δικό σου παράδειγμα να δίνει θάρρος και κουράγιο σε κόσμο… Στη ζωή δεν έχει σημασία πόσες φουρτούνες θα έρθουν, αλλά πόσο καλός καπετάνιος είσαι… Το ίδιο διδάσκει και η «Περρίν», μέσα από τη δική της περιπέτεια.
Πήρα πάρα πολλά μηνύματα από τη δημοσιοποίηση του προβλήματος. Είναι συγκινητικό, όταν μπορεί το δικό σου παράδειγμα να δίνει θάρρος και κουράγιο σε κόσμο… Στη ζωή δεν έχει σημασία πόσες φουρτούνες θα έρθουν, αλλά πόσο καλός καπετάνιος είσαι… Το ίδιο διδάσκει και η «Περρίν», μέσα από τη δική της περιπέτεια.
Έχοντας «θητεύσει» στο Mega Channel, με το χέρι στην καρδιά, αν μπορούσατε, μ΄ένα μαγικό και παράτυπο έστω τρόπο, να εξασφαλίσετε τη συνέχεια της λειτουργίας του, θα το κάνατε;
Νομίζω πως όποιος έχει δουλέψει σ’ αυτό το κανάλι, θα έκανε τα πάντα μέχρι την τελευταία στιγμή, όπως αποδείχτηκε άλλωστε! Το MEGA, εκτός από εκατομμύρια αναμνήσεις για τους τηλεθεατές, ήταν και μία τεράστια οικογένεια για τους εργαζόμενους. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι ήταν από την πρώτη μέρα λειτουργίας μέχρι σήμερα. Με το κλείσιμο του MEGA, τελείωσε και μια ολόκληρη εποχή.
Έχετε κατά καιρούς αναφερθεί στην προσωπική προτίμηση της επιλογής του συμφώνου συμβίωσης και στην επιθυμία απόκτησης παιδιού εκτός γάμου. Νιώθετε να σας πνίγει κάθε μορφή «political correctness» ή έχετε διαφοροποιηθεί από τότε;
Αν ο θεσμός του γάμου ήταν τόσο δυνατός, δε θα υπήρχαν τόσα διαζύγια. Την ευτυχία δεν μπορεί να την ορίσει ένας γάμος, μία βέρα. Θεωρώ πιο σημαντικό ο άνθρωπός μου να είναι δίπλα μου, χωρίς να τον κρατάει καμία «τυπική» δέσμευση και να ξέρει, ανά πάσα στιγμή, ότι μπορεί να φύγει και παρ’ όλα αυτά εκείνος, από καθαρά δική του επιλογή, να είναι μαζί μου.
Είμαι κατά της βέρας και του γάμου, που κρατάνε δέσμιους δύο ανθρώπους. Νομίζω ότι η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη, αν χρησιμοποιούσαμε λιγότερο το μυαλό μας και ακολουθούσαμε το ένστικτό μας… Μέχρι εκεί βέβαια που δε βλάπτουμε τους γύρω μας.
Aν δεv είσαστε σήμερα ηθοποιός με θεατρική και τηλεοπτική πορεία, θα μπορούσατε να δραστηριοποιηθείτε στο χώρο της Νομικής, ως απόφοιτη του αντίστοιχου Πανεπιστημιακού Τμήματος, που έχετε σπουδάσει (Oικονομικό της Νομικής στο Καποδιστριακό Αθηνών);
Νομίζω πως όχι… Η επιλογή της σχολής έγινε καθαρά, επειδή ήμουν καλή στα μαθηματικά και γενικότερα στα μαθήματα της σχολής. Αν με ρωτούσες σήμερα τι θα έκανα, αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα σου έλεγα εγκληματολόγος… Σίγουρα είναι ένα επάγγελμα, που θα είχε αλλαγές, που θα ζούσα καινούργιες ιστορίες… Σιχαίνομαι τη ρουτίνα!
Zήσατε την εφηβική σας ηλικία στον τόπο καταγωγής του πατέρα σας, τις Κροκεές Λακωνίας και επιστρέψατε στην Αθήνα, όπου γεννηθήκατε, για τις σπουδές σας μέχρι σήμερα. Σκεφτήκατε ποτέ πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σας, αν δε γυρνούσατε;
Σε κάποιους τομείς θα ήταν καλύτερη. Η ποιότητα ζωής στο χωριό είναι διαφορετική. Γεμίζεις τις μπαταρίες σου, χωρίς να κάνεις πολλά πράγματα. Μια βόλτα είναι αρκετή… Ωστόσο, δε θα μπορούσα να παραδοθώ τόσο εύκολα. Ήθελα να κυνηγήσω τους στόχους μου, κάτι που στην επαρχία είναι δύσκολο…
Εξακολουθεί ο πατέρας σας να είναι ο ήρωάς σας; Ποιο είναι το πιο υπερβατικά ηρωικό, που έχει κάνει για χάρη σας;
Ο δικός μου πατέρας, ήταν και είναι πατέρας και μητέρα μαζί…
Είναι οι νέοι άνθρωποι σήμερα τρυφεροί και ευαίσθητοι ή αυτό συνιστά αδυναμία, που προσπαθούν επιμελώς να αποκρύψουν; Τι εισπράττετε από το περιβάλλον σας;
Νομίζω είναι η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μας. Φοβόμαστε να δείξουμε τα συναισθήματά μας, μήπως και φανούμε αδύναμοι. Υπάρχει έλλεψη προτύπων, όλοι θέλουν να μοιάσουν κάπου και όχι να γίνουν πρότυπα… Δεν έχουμε το σθένος να υπερασπιστούμε τα θέλω μας, τις απόψεις μας, την προσωπικότητά μας και γι’ αυτό θέλουμε να μοιάσουμε κάπου αλλού…
Πλέον το πρόβλημα της κοινωνίας μας δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά βαθιά ψυχολογικό. Οι Έλληνες έχουμε περάσει Κατοχή, Εμφύλιους, ωστόσο είχαμε το θάρρος και το σθένος ν’ αντισταθούμε. Πλέον φοβόμαστε, γιατί δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας.
Νομίζω είναι η μεγαλύτερη μάστιγα της εποχής μας. Φοβόμαστε να δείξουμε τα συναισθήματά μας, μήπως και φανούμε αδύναμοι. Υπάρχει έλλεψη προτύπων, όλοι θέλουν να μοιάσουν κάπου και όχι να γίνουν πρότυπα… Δεν έχουμε το σθένος να υπερασπιστούμε τα θέλω μας, τις απόψεις μας, την προσωπικότητά μας και γι’ αυτό θέλουμε να μοιάσουμε κάπου αλλού…
Πλέον το πρόβλημα της κοινωνίας μας δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά βαθιά ψυχολογικό. Οι Έλληνες έχουμε περάσει Κατοχή, Εμφύλιους, ωστόσο είχαμε το θάρρος και το σθένος ν’ αντισταθούμε. Πλέον φοβόμαστε, γιατί δεν πιστεύουμε στους εαυτούς μας.
Το έργο «Με οικογένεια» είναι ένας ύμνος στην ανιδιοτελή αγάπη. Υπάρχει τελικά ανιδιοτελής αγάπη και ιδανική οικογένεια ή είναι ουτοπία ακόμη και η αναζήτησή τους;
Ακόμα και στο έργο, η έννοια της ιδανικής οικογένειας, είναι διαφορετική απ’ αυτή που μπορεί να έχει στο μυαλό του κάποιος… Οικογένεια είναι σίγουρα οι άνθρωποι που μας φέρνουν στον κόσμο, που έχουμε το ίδιο αίμα, αλλά η ουσιαστική οικογένεια είναι οι άνθρωποι που μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε… που μας δίνουν χώρο να εκφραστούμε… που είναι δίπλα μας χωρίς κανένα αντάλλαγμα. Οικογένεια είναι οι φίλοι μας. Δεν ξέρω αν με πιστεύετε, αλλά εγώ, ναι, έχω τέτοια οικογένεια!
Όταν νιώθετε ότι όλα καταρρέουν -έστω στιγμιαία- γύρω σας, πού απευθύνεστε πρώτα;
Σε μένα… Προσεύχομαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου