ιερός Καθεδρικός Ναός Θείας Ἀναλήψεως Κατερίνης
Τετάρτη Ἀποδόσεως τοῦ Πάσχα 12 Ἰουνίου 2024
«Εὐάρεστος τῷ Θεῷγενόμενος ἠγαπήθη
καὶ ζῶν μεταξὺ ἁμαρτωλῶνμετετέθη»
(Σοφία Σολομῶντος 4,10)
Εἶναι δύσκολο νὰ προσεγγίσει κάποιος τὴνἐσωτερικὴ ζωὴ ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου, νὰ διεισδύσει στὰμυστικὰ βάθη τῆς ψυχῆς του, νὰ παρακολουθήσει τὴνπνευματική του πορεία. Ἀκόμη πιὸ δύσκολο νὰ εἰσέλθειστὴ βαθειὰ καρδιὰ ἑνὸς Ποιμενάρχου, καὶ μάλιστα τοῦΓέροντα Ἀγαθονίκου, ἡ βιοτὴ τοῦ ὁποίου ταυτίστηκε μὲτὴ γνήσια ἐν Χριστῷ ζωή.
Ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικος ἦταν ἄνθρωπος φωτεινός, αὐθεντικός. Πρόσωπο πράο, προσηνὲς καὶ ἱλαρό. Λευκασμένος διάκονος τοῦ Θεοῦ, μορφὴ βιβλική, βυζαντινή, σὰν νὰ ξεπήδησε ἀπὸ κάποια τοιχογραφία. Ξεκίνησε καὶ ἔζησε ὡς μοναχός. Ἀγάπησε τὸν μοναστικὸβίο, τὸν ποτισμένο μὲ τὴν ἀκατάπαυστη μνήμη τοῦ Θεοῦ, μὲ τὶς μακρὲς ἱερὲς ἀκολουθίες, τὴν ἀδιάλειπτη νοερὰπροσευχὴ στὸ κελλὶ καὶ στὰ διακονήματα, τὴ συνεχῆἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν, τὴ συχνὴ θεία κοινωνία, τὶςνηστεῖες, τὶς ἀγρυπνίες, τὴ μελέτη τῆς Γραφῆς καὶ τῶνΠατέρων. Διήνυσε πολλοὺς χρόνους μὲ σκληροὺςἀγῶνες, μὲ αἱματηρὴ θυσία τοῦ “ἐγὼ„, κυνηγώντας τὸοὐσιῶδες: τὴν πνευματική του ὡρίμανση, ὑπηρετώνταςτὸν διακαῆ του πόθο νὰ ἀκολουθήσει τὰ ἴχνη τοῦΧριστοῦ, νὰ Τὸν συναντήσει καὶ νὰ φθάσει στὴν τέλεια ἕνωση μαζί Του.
Ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικος εἶχε ἀκόρεστη πνευματικὴδίψα καὶ ἔνθερμο πόθο νὰ πράττει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καθὼς εἶχε γνωρίσει σὲ βάθος ὅτι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ» (Α΄ Ἰω. 4,8) καὶ ὅτι ἡ ἀληθινὴ ἐλευθερία βρίσκεται ἐνΧριστῷ. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἐλευθερία, ἔλεγε: ἡ ἀγάπη πρὸς τὸνΘεὸ καὶ τὸν πλησίον. Αὐτὸ εἶναι ἡ Ἀλήθεια. Ὄχι μία ἔννοια, ἀλλὰ ἕνα Πρόσωπο: ὁ Χριστός. Εἶχεσυνειδητοποιήσει ὅτι ὅσο πιὸ πολὺ ἀγαπᾶς, τόσο πιὸἐλεύθερος εἶσαι, γίνεσαι γαλήνιος, εἰρηνικὸς καὶ ἡ ζωή σου γίνεται ἁγία. Ἡ πατρική του ἀγάπη καὶ ἡ παράκληση τῶν ἀνθρώπων ὑπῆρξαν τὰ στοιχεῖα τῆς θεοφιλοῦςδιακονίας του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὡς Ποιμενάρχης ἐκεῖ ἔρριχνετὸ βάρος τῆς ποιμαντικῆς του.
Ἐπέμενε ἀκόμη καὶ διεκήρυσσε τὴν ἀξία τῆςμετάνοιας, τὴν ἀνάγκη νὰ ἔχει ὁ καθένας ἐπίγνωση τῆςἁμαρτωλότητάς του, καθὼς γνώριζε καὶ δίδασκε ὅτιἁμαρτία εἶναι ἡ ἀποστασία ἀπὸ τὴν αἰώνια θεία ζωὴ καὶὄχι ἁπλῶς μία παράβαση ὁρισμένων ἠθικῶν ἀρχῶν.
Πρόβαλλε τὴν ἀξία τῆς καθαρῆς καρδιᾶς, γιὰ νὰκατοικήσει ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ νὰ γεννηθεῖἡ ταπεινοφροσύνη, ἡ μητέρα ὅλων τῶν ἀρετῶν. Εἶχε τὴνπνευματικὴ ἐπίγνωση ὅτι ρίζα κάθε ἁμαρτίας, σπόρος τοῦθανάτου, εἶναι ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ πανώλεθρη αὐτὴδύναμη, ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους μακρυὰ ἀπὸ τὸ Θεό. Ἡ ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος καὶ ἡ πορεία τοῦΧριστιανοῦ στὴν ταπεινὴ ὁδὸ τῆς ὑπακοῆς στὸ ἅγιοθέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι προϋποθέσεις γιὰ τὴν πνευματικὴμεταστροφὴ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν πτώση στὴν ἁγιότητα καὶτὴ μετάβαση ἀπὸ τὸν θάνατο στὴ ζωή. Ὁ ἴδιοςβδελυσσόταν τὴν ὑπερηφάνεια, ἀγωνιζόμενος μὲ ἔμπονηὑπομονὴ νὰ γίνει κατ΄ εἰκόνα τοῦ τελείου Ἀνθρώπου, τοῦΧριστοῦ. Ὅταν λειτουργοῦσε θυμοῦμαι, τότε ποὺ τὸνπρωτογνώρισα προσωπικὰ ὡς λαϊκός φοιτητής, ἦτανἱεροπρεπής. Συγκεντρωμένος στὰ τελούμενα. Ἡ φλογερὴπίστη τοῦ προσέθετε φόβο Θεοῦ. Πρόσεχε μήπως μὲκάποια ἄστοχη κίνηση προσβάλει τὸν Θεό, ἕναν Θεὸπανοικτίρμονα, πρᾶο καὶ ταπεινό. Ὁ ἴδιος μαθήτευε στὰμυστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ φρόντιζε συνεχῶς γιὰ τὴνπνευματικὴ του ἀνάβαση. Προέτρεπε τὸ ποίμνιό του σὲσυχνὴ καὶ συνειδητὴ συμμετοχὴ στὴν Τράπεζα τοῦΣώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Μιλοῦσε μὲπάθος γιὰ τὸν Αἰώνιο Παρόντα, ποὺ κρύβεται ἀλλὰἐμφανίζεται, ὅταν νεκρωθεῖ ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, ποὺ μὲτὴ ζωοποιὸ Χάρη Του γίνεται «καινὴ κτίση» (Β' Κορ. 5, 17).
Δίδασκε ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πρέπει νὰ εἶναιἀναπόσπαστα συνδεδεμένοι μεταξύ τους καὶ μὲ τὸνΧριστό, διότι ἔβλεπε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ «ἀγαπήσειςτὸν πλησίον σου ὡς σεαυτὸν» (Μάρκ. 12,30) ὡς μιὰὀντολογικὴ ἀναγκαιότητα. Ὁ ἴδιος φαίνεται ὅτι τὸ εἶχεκατορθώσει. Γι’ αὐτὸ ἦταν ἄνθρωπος ἄκακος μὲ τρυφερὴκαρδιὰ καὶ πολὺ εὐσπλαχνικός. Ἀγαποῦσε τὸ ποίμνιό του συνολικὰ καὶ τὸν καθένα χωριστά. Γνώριζε τὶς καρδιὲςτῶν ἀνθρώπων καὶ ἔβλεπε διαισθητικὰ πίσω ἀπὸ τὴμάσκα τῆς εὐπρέπειας τὸν πόνο τοῦ ἄλλου. Φύση γενναιόδωρη, φρόντιζε ἀνιδιοτελῶς τοὺς ἐμπερίστατους, δρώντας ἀθόρυβα, γαλήνια καὶ ἀποτελεσματικά. Ἦτανἁπλὸς καὶ προσηνὴς καὶ δημιουργοῦσε ἄνεση στὸσυνομιλητή του. Συζητοῦσε χωρὶς κενοδοξία καὶἀνθρωπαρέσκεια, μὲ εὐγένεια καὶ σεβασμὸ πρὸς τὸνκαθένα, μὲ λόγο ἁπλό, ἤρεμο, συνετό.
Προέτρεπε τοὺς πιστοὺς νὰ μὴ ζοῦν ἐγωιστικά, αὐτοδικαιωμένοι, ἀλλὰ νὰ ζητοῦν ἔνθερμα στὴνπροσευχή, νὰ γίνεται τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή τους, γιατὶ μόνο ἔτσι θὰ ἔχουν ἐλπίδα μετοχῆς στὴ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικος ὑπῆρξε γνήσιο τέκνο τῆςἘκκλησίας, μὲ πίστη ἀκράδαντη στὴν ἀλήθεια τοῦδόγματος καὶ τῆς ἱερῆς παράδοσης τῆς Ὀρθοδοξίας, ἄξιοςΠοιμενάρχης. Παρέδωσε στὸ ποίμνιό του, μὲ λόγο καὶπράξη, τὰ πιὸ βαθιὰ νοήματα τῆς χριστιανικῆςδιδασκαλίας: Τὴν ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος του ἀγάπη πρὸς τὸνΘεό, τὴν ἀγάπη στὸν συνάνθρωπο καὶ ἰδίως στὸν ἐχθρό, καὶ τὴν κατὰ Χριστὸν ταπείνωση. Κυρίως, ὅμως, μᾶςδίδαξε ὅλους μὲ τὴν προσωπικὴ αὐθεντικὴ ἐσωτερικότητάτου.
Ἂν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὡς βιαία πνοὴ ἦρθε νὰκαθαρίσει τὸν κόσμο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικος ταπεινώθηκε στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ ἔζησετὴν κάθαρση τῆς ὑπάρξεώς του. Ὅσοι τὸν γνώριζαν, στὸφωτεινό του πρόσωπο ἔβλεπαν τὸ καθαρὸ ἦθος του.
Ἂν τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐνεργεῖ μυστικά, ὁ ἀγαθὸςδοῦλος τοῦ Χριστοῦ Ἀγαθόνικος διῆλθε τὴ ζωή του ἀθόρυβα, χωρὶς κομπασμοὺς ἢ ἐπιδείξεις.
Ἂν ἅγιος εἶναι ὅποιος ἀνεβαίνει ἀγόγγυστα στὸνΓολγοθᾶ καὶ στὸν σταυρὸ τῆς δοκιμασίας, ὁ Κύριος θέλησε, ἡ καθαρὴ ψυχὴ τοῦ Γέροντα Ἀγαθονίκου νὰριφθεῖ στὸ καμίνι τῆς πολυετοῦς ἀσθένειας, γιὰ νὰκαταστεῖ λαμπρότερη.
Σὲ πολλοὺς θὰ μείνει ζωντανὴ ἡ σκληρὴ εἰκόνα ἑνὸςἄρρωστου Γέροντα, καθηλωμένου, ἐπὶ πολλὰ χρόνια, στὸκρεβάτι τῆς ἀσθένειας καὶ τοῦ πόνου. Καὶ ταυτόχρονα ἕνα «γιατὶ» νὰ ἔρχεται συνειρμικὰ στὸ μυαλό.
Κι ἐγὼ πολλὲς φορὲς προσπάθησα νὰ δώσω λογικὴἐξὴγηση σ’ αὐτὸ ποὺ συνέβη στὸν Προκάτοχό μου. Τελικά, ἡ εἰκόνα αὐτοῦ τοῦ κατάκοιτου ἡλικιωμένουΓέροντα μὲ ὁδὴγησε σὲ ἕναν συμβολισμό: ἡ ἠχηρὴπροσευχὴ μιᾶς καθαρῆς καρδιᾶς μέσα στὴ σιωπὴ ἑνὸςἀδύναμου σώματος.
Προσωπικὰ ἔχω πεισθεῖ ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔζησε ὁ Γέροντας Ἀγαθόνικος, τὰ τελευταῖα αὐτὰ χρόνια τῆς ζωῆςτου, δὲν ἦταν τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἀναμονὴ συναντὴσεωςτῆς ἁγίας ψυχῆς του μὲ τὸν Νυμφίο Χριστό. Ἡ γαλήνια μορφή του παρέπεμπε στὴν ἀβασίλευτη εἰρήνη τοῦοὐρανοῦ, στὴν Ἀναστάσιμη ἐμπειρία τοῦ Παραδείσου.
Ἔτσι, λοιπόν, παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸνΔημιουργὸ ὁ ὄντως πνευματικὸς αὐτὸς ἄνθρωπος. Δὲνεἶναι, ἀσφαλῶς, τυχαῖο τὸ γεγονός οὔτε εἶναι χρονολογικὴσύμπτωση ἡ τέλεση τῆς Ἀναστάσιμης αὐτῆς ἐξόδιαςἀκολουθίας σήμερα, ποὺ ἑορτάζουμε τὴν Ἀπόδοση τοῦΠάσχα.
Καὶ τώρα τὸ νεκρὸ σῶμα του περιμένει τὴν κοινὴἀνάσταση.
Ἡ ἀθάνατη ψυχή του δέχεται τὸν στέφανο τῆς ἀρετῆςκαὶ τῆς δικαιοσύνης.
Ἡ μνήμη του αἰώνια !
Ἡ πατρικὴ εὐχή του μαζὶ μας !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου