Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΔΟΥΚΗ

Αντί μνημόσυνου                                       

                    ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ

                   Ιατρός-πρώην Δήμαρχος Κατερίνης

  Την προσεχή Κυριακή τελούμε το σαραντάημερο μνημόσυνο του Γιάννη Δαδούκη, του καταξιωμένου ιατρού και καθηγητή της χειρουργικής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου «Παπαγεωργίου», του γιατρού-ανθρώπου με όλη τη σημασία της λέξης.

  Με την ευκαιρία αυτή αισθάνομαι την υποχρέωση να αφιερώσω αυτά τα λόγια στον αείμνηστο αγαπημένο μου φίλο.

  Ο Γιάννης Δαδούκης γεννήθηκε στις 24 Δεκεμβρίου 1932 στο Καταφύγιο Κοζάνης, όπου εκπλήρωσε την στοιχειώδη του εκπαίδευση και στη συνέχεια μετά την πυρπόληση του χωριού του εγκαθίσταται ως «πρόσφυγας» στην Κατερίνη.

Στην Πιερική πρωτεύουσα ολοκλήρωσε το τότε εξατάξιο γυμνάσιο και μάλιστα αριστούχος.

  Το έτος 1950 μετά από εξετάσεις εισάγεται στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή. Όμως αποφοιτά πάντα αριστούχος από την πολιτική Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 1957.

  Με την ειδικότητα του χειρουργού μετακομίζει στη Γερμανία όπου συνεχίζει τις σπουδές του στο πανεπιστήμιο University of Erlangen-Nuremberg, όπου και πάλι αριστεύοντας προσθέτει στην επιστημονική του φαρέτρα και το διδακτορικό του δίπλωμα.

  Στην δεκαετή του παρουσία στη Γερμανία επισκέπτεται ιατρικές σχολές και νοσοκομεία της Ελβετίας και της Αγγλίας όπου εμπλουτίζει τις γνώσεις του στη χειρουργική, έτσι ώστε καθόλα έτοιμος αποφασίζει να γυρίσει στην Αθήνα αναζητώντας το εργασιακό του μέλλον.

  Τον ανταμώνω στην πρωτεύουσα, σε μια περίοδο που πήρε «σβάρνα» τους καθηγητάδες της χειρουργικής επιδιώκοντας να προσφέρει τις υπηρεσίες του, αλλά εις μάτην γιατί το κατεστημένο του χώρου του τον απέρριπτε, μιας και ήταν ένας φτωχός ιατρός …ξένος προς αυτούς.

  Απογοητευμένος αποφασίζει να αναζητήσει την τύχη στη Θεσσαλονίκη, όπου όμως στάθηκε τυχερός. Και αυτό γιατί υπήρχαν μέλη της ιατρικής κοινότητας που  γνώριζαν τις τεράστιες δυνατότητες και γνώσεις του. Προσλαμβάνεται σε πανεπιστημιακή κλινική και σε σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται υφηγητής.

  Εργάζεται αδιάκοπα επί τριάντα τέσσερα χρόνια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, απολαμβάνοντας όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας με αποκορύφωμα αυτή του τακτικού καθηγητή.

  Διεύθυνε επί σειρά ετών την τέταρτη χειρουργική κλινική του πανεπιστημίου στο νοσοκομείο «Παπαγεωργίου», διδάσκοντας την επιστήμη του Ιπποκράτη σε πλειάδα φοιτητών και νέων ιατρών, ενώ παράλληλα επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο και στον τομέα της έρευνας.

  Ο αείμνηστος Γιάννης Δαδούκης με αφετηρία την Κατερίνη και με συμπαραστάτη τον πατέρα του, έναν γίγαντα της ζωής, αγωνίστηκε παρά τις οικονομικές του δυσκολίες με αξιοπρέπεια για την επιβίωση και έφθασε στη δικαίωση. Ως μαθητής ήταν ένα πρότυπο, βοηθούσε άοκνα τους αδυνάτους, διέπετο από ταπεινότητα και ως καλός Χριστιανός πρέσβευε τα της πίστης του.

  Απέκτησε τέσσερα παιδιά μετά από ένα επιτυχή γάμο με την εκλεκτή συνάδελφο, Καμάρωσε τους δύο υιούς του, έναν οφθαλμίατρο και έναν ορθοπεδικό, θαυμάσιους ιατρούς και τις δύο κόρες του που ακολούθησαν τη νομική επιστήμη.

  Ολοκληρώνοντας την αναφορά μνήμης στον αγαπημένο μου Γιάννη, επισημαίνω. Ο Γιάννης Δαδούκης δεν υπήρξε μόνο καλός άνθρωπος και σπάνιος χειρουργός. Πορεύθηκε στη ζωή του με πλειάδα γνώσεων και χειρουργικών ικανοτήτων. Ποτέ δεν προσκύνησε κανέναν.

  Προσωπικά θα μου λείψει, γιατί παράλληλα τον είχα ως μέντορα στην ιατρική.

  Φίλε Γιάννη. Σε χαιρετώ με όλη μου την αγάπη που διαθέτω. Καλό ταξίδι. Θεωρώ ότι τον παράδεισο τον έχεις κερδισμένο. Είναι βέβαιο ότι η γυναίκα σου και τα παιδιάς σου είναι περήφανοι. Τους εύχομαι καλή δύναμη στον πόνο από την απώλειά σου.

  Γιάννη, τελειώνοντας, θέλω να σου χαρίσω ένα αγαπημένο ποίημα που διαβάζοντας το σίγουρα αντικρίζουμε την εικόνα σου.

Ζαχαρία Παπαντωνίου «Η προσευχή του ταπεινού»

Κύριε, σαν ήρθεν η βραδιά, σου λέω την προσευχή μου.
'Αλλη ψυχή δεν έβλαψα στον κόσμο απ' τη δική μου.
Εκείνοι που με πλήγωσαν ήταν αγαπημένοι.
Την πίκρα μου τη βάσταξα. Μου δίνεις και την ξένη.

Μ' απαρνηθήκαν οι χαρές. Δεν τις γυρεύω πίσω.
Προσμένω τα χειρότερα. Είν' αμαρτία να ελπίσω.
Σαν ευτυχία την αγαπώ της νύχτας τη φοβέρα.
Στην πόρτα μου άλλος δεν χτυπά κανείς απ' τον αγέρα.

Δεν έχω δόξα. Είν' ήσυχα τα έργα που έχω πράξει.
'Ακουσα τη γλυκιά βροχή. Τη δύση έχω κοιτάξει.
'Εδωκα στα παιδιά χαρές, σε σκύλους λίγο χάδι.
Ζευγάδες καλησπέρισα που γύριζαν το βράδυ.

Τώρα δεν έχω τίποτα να διώξω ή να κρατήσω.
Δεν περιμένω ανταμοιβή. Πολύ' ναι τέτοια ελπίδα.
Ευδόκησε ν' αφανιστώ χωρίς να ξαναζήσω...
Σ' ευχαριστώ για τα βουνά και για τους κάμπους που είδα.

        ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ

        Ιατρός-πρώην Δήμαρχος Κατερίνης