57 χρόνια από το πραξικόπημα της 21 Απρίλη 1967

 

Σαν σήμερα, συμπληρώνονται 57 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967, τη «μαύρη» σελίδα στην πολιτική ιστορία της χώρας. 

Εκείνη την ημέρα και ενώ είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου, μια ομάδα αξιωματικών του στρατού, υπό την ηγεσία του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και των συνταγματαρχών Γεωργίου Παπαδόπουλου και Νικόλαου Μακαρέζου, κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα. 

Η δικτατορική διακυβέρνηση στην Ελλάδα, έπεσε μετά από επτά χρόνια, στις 23 Ιουλίου 1974, εξ’ ου και η περίοδος είναι γνωστή ως “επταετία”. 

Λίγους μήνες νωρίτερα, είχαν προηγηθεί τα αιματηρά γεγονότα στο Πολυτεχνείο που σημάδεψαν την ιστορία της χώρας. 

Η parallaxi μέσα από κείμενα της, θυμάται στιγμές και αναμνήσεις που σημάδεψαν την εκείνη την επταετία την κοινωνική, πολιτική και  πολιτιστική ζωή της χώρας. 

21η Απριλίου 1967 – Πέντε Θεσσαλονικείς διηγούνται τη δική τους ιστορία από εκείνη τη μέρα και μας χαρίζουν σπάνιες φωτογραφίες τους Το 2017 με αφορμή τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την 21η Απριλίου, η parallaxi είχε ζητήσει από πέντε Θεσσαλονικείς να θυμηθούν τη μέρα που η Δικτατορία επιβλήθηκε στη χώρα. 

Η Αλέκα Γερόλυμπου, ο Σπύρος Κουζινόπουλος, η Όλγα Τριαρίδου, η Ελένη Χοντολίδου και ο Απόστολος Παπαγιαννόπουλος θυμούνται όσα έζησαν στη Θεσσαλονίκη εκείνη τη μέρα που το ημερολόγιο έγραφε 21 Απριλίου.. 

Χούντα ήταν και πέρασε 

Ο Γιάννης Γκροσδάνης καταγράφει το χρονικό της 21ης Απριλίου μέσα από τις καταγραφές του ελληνικού κινηματογράφου και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

 Αξίζει σίγουρα αναφοράς η παρουσία του Τζεϊμς Πάρις, ο οποίος με την πληθωρική παρουσία του στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κατέθεσε μια σειρά ταινιών που έτυχαν υποστήριξης από την χούντα αφού θεωρήθηκαν πως εξυπηρετούσαν ιδέες και απόψεις του καθεστώτος. 

 Η αλήθεια είναι ότι ο Πάρις έδωσε στο Φεστιβάλ εκείνης της εποχής περισσότερη ζωντάνια με την εκκεντρική παρουσία του και προσπάθησε να ενισχύσει μια αστική αντίληψη (επισημο ένδυμα, προσκλήσεις, καθωσπρέπει προβολές χωρίς αντιδράσεις από τον β’ εξώστη) που υπήρχε για τα καλλιτεχνικά δρώμενα του Φεστιβάλ.

 Ήταν βέβαια μια αντίληψη με πλαίσιο που πολεμήθηκε άγρια από τα παιδιά του Β εξώστη, που θεωρούσαν τον Πάρις και τις ταινίες του κόκκινο πανί σε κάθε περίπτωση.. 

Η αντίδραση τους βέβαια έφτασε στο σημείο να εξαγριώσουν ακόμα και συντελεστές των ταινιών, όπως συνέβη το 1972 με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, πρωταγωνιστή του ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ, φουστανελάδικο βιογραφικό δράμα που σίγουρα στήριζε τις φαντασιόπληκτες αντιλήψεις των συνταγματαρχών για την σύνδεση 25ης Μαρτίου 1821 με 21η Απριλίου 1967.

 Ένα ακόμα ενδεικτικό παράδειγμα αυτής της σχέσης υπήρξε η ταινία του Ντίμη Δαδήρα ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, για την οποία ο Πάρις κέρδισε θριαμβευτικά τα βραβεία του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1968. 

Για τις ανάγκες της ταινίας, ως παραγωγός εξασφάλισε από το καθεστώς το κτήριο της Βουλής των Ελλήνων ως χώρο γυρισμάτων (μια ιστορία που χρόνια αργότερα ο Νίκος Περάκης διέσωσε με σπαρταριστό τρόπο στην υπέροχη κωμωδία του ΛΟΥΦΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ)..  

 https://parallaximag.gr/parallax-view/57-chronia-apo-to-praxikopima-tis-21-aprili-1967