Τα κουνουπάκια...

Αν σε σχεδόν οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη συνέβαιναν όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα θα είχαν ξεσηκωθεί και οι πέτρες για την αναλγησία και τον αυταρχισμό τούτης της κυβέρνησης. Πρώτο: Εγκλημα των Τεμπών. Δεύτερο: Λυσσώδης προσπάθεια συγκάλυψης των ηθικών και φυσικών αυτουργών. Τρίτο: Χυδαία εκμετάλλευση των προσωπικών δεδομένων από μία κομψευάμενη ευρωβουλεύτρια [και κάλυψή της από την υπουργό Εσωτερικών]...

Τέταρτο: Παρακολούθηση πολιτικών προσώπων και της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας! Πέμπτο: Κτηνώδης υποβάθμιση υπηρεσιών στην Υγεία και την Παιδεία, ακρίβεια στην αγορά κι ένας αμητός άλλων ενεργειών [αθλίων] εκ μέρους κυβερνητικών στελεχών· κυνισμός, αυταρχισμός και λοιπά και λοιπά. Εδώ, σε τούτη τη χώρα, άπαντες καθεύδουμε: αντιπολίτευση, κοινωνικές ομάδες, δήμοι και περιφέρειες, κοινότητες, πολίτες [όσοι υπάρχουν ακόμη...]. Δεν εξαιρούνται από τον εθνικό νήδυμο πανεπιστήμια, φοιτητές και καθηγητές, συγγραφείς και ποιητές, καλλιτέχνες, αγρότες και όλοι εκείνοι οι φορείς που θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν τον κόσμο και να τον αναγκάσουν να δει την πραγματικότητα κατάμουτρα. Σιγά, μη σπάσουμε τ' αυγά...

Εχει γούστο ότι ο καθένας από εμάς θεωρεί ότι έχει την καλύτερη δυνατή αντίληψη για την πολιτική πραγματικότητα -και την πραγματικότητα γενικά [πράγμα αφύσικο, αλλά πώς να πειστούμε ότι ένα μικρό μόνο μέρος της είμαστε (;) ικανοί να γνωρίζουμε. Ο καθένας διεκδικεί τη μοναδικότητά του και καλά ίσως κάνει. Και το καθένα κουνούπι πετώντας ελεύθερο στον αέρα θεωρεί με τη σειρά του ότι είναι ο κύριος του κόσμου. Αγνοεί βεβαίως την ύπαρξη κωνωποκτόνων και άλλων εντόμων που τα καταβροχθίζουν· αρκείται στην υπερηφάνεια του και τη μοναδικότητά του, στο αφελές εγώ του.

Το μόνο που κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ειδικά οι αρχηγοί τους, είναι να καταγγέλλουν, ανέξοδα προφανώς, τα ολισθήματα και τις αυθαιρεσίες της κυβέρνησης και πέραν τούτου ουδέν. Κενά υλάγματα [μάταια γαυγίσματα] οι καταγγελίες τους και οι λεκτικές τους επιθέσεις κατά της κυβερνητικής πολιτικής. Θα μπορούσαν λ.χ. ετούτα τα κόμματα να απόσχουν από τις ολομέλειες της Βουλής εάν η κυβέρνηση δεν λογοδοτούσε για τα πεπραγμένα της, ειδικά αυτός ο χοντρόπετσος Κώστας Αχ. Καραμανλής, που εξακολουθεί να αναπαύεται στα έδρανα του ελληνικού Κοινοβουλίου. Πώς ανέχονται αλήθεια αυτήν την ανηθικότητα [τη βαρβαρότητα] οι υπόλοιποι συγκαθήμενοι, ειδικά αυτοί της από δω πλευράς; Της αριστερής εννοείται. Σηκώνει κανείς τα χέρια του.

Ο αρχηγισμός είναι βαριά ασθένεια και δύσκολα μπορεί να ιαθεί· δεν υπάρχουν ούτε γιατροί ούτε φάρμακα. Σε όλους ανεξαιρέτως τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων επιπροσθεί ο τύφος [ορθώνεται εμπόδιο η έπαρση], ακόμη και στα μικρά, εκτός Κοινοβουλίου, κόμματα και ομαδούλες, ο καθένας ξεχωριστά κατέχει την απόλυτη αλήθεια - για δες... Εχουν δίκιο να κοκορεύονται Αδώνιδες και Βορίδηδες και όλοι οι τάχα μου νεοφώτιστοι φιλελελεύθεροι όταν βλέπουν την ασυνεννοησία και ασυναρτησία των αρχηγών της αντιπολίτευσης -και σύμπαντος του καθωσπρέπει πνευματικού κόσμου. Λένε και πράττουν ό,τι γουστάρουν -ποιος θα τους αντιμετωπίσει; Τα εναντία της αντιπολίτευσης λόγια δεν τα γράφουν, άσε που ξέρουν ότι με τούτη τη δημοσιογραφία τα λόγια, ακόμη και τα πιο σκληρά κατά της κυβέρνησης, είναι έπεα πτερόεντα.

Γιώργος Σταματόπουλος