ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΝΑΙ. ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΟΧΙ.

Αντώνιος Ι. Ζαρκανέλας (Δρ)

            Ήταν η πρώτη φορά μετά το 1993 που η Ελλάδα είχε ένα ‘’βαρύ’’ χαρτί στα χέρια της για το Σκοπιανό και αυτό από έξω. Ήταν η απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής του ΝΑΤΟ που συγκλήθηκε τον Απρίλιο του 2008 στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας. Με την απόφασή του αυτή το ΝΑΤΟ όχι μόνο απέρριπτε ομοφώνως το αίτημα των Σκοπίων για είσοδό τους στο ΝΑΤΟ αλλά, πράγμα που είναι πολύ σημαντικότερο, αποφάσιζε ότι νέο αίτημα δεν θα μπορούσε να γίνει από τα Σκόπια παρά μόνον με την προϋπόθεση ότι θα συμβιβαζόταν με την Ελλάδα η οποία και θα συμφωνούσε.

            Τί είχε γίνει; Η Ελλάδα για πρώτη φορά παρέδωσε πλήρη φάκελο σε όλα τα κράτη-μέλη της Συμμαχίας ο οποίος περιείχε στοιχεία κρατικών τεκμηρίων της ΠΓΔΜ (νόμους, διατάγματα, χάρτες, σχολικά διδακτικά βιβλία κλπ). Στον φάκελο αυτό περιέχονταν όλα τα κρατικά στοιχεία, διαχρονικά, από το 1944 όταν δηλαδή δημιουργήθηκε η τότε κομμουνιστική ομόσπονδη «Λαϊκή Δημοκρατίας της Μακεδονίας» που αποτέλεσε, ως γνωστόν, τμήμα της «Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας» υπό το κομμουνιστικό καθεστώς του Τίτο.

          Τα στοιχεία αυτά του Ελληνικού Διπλωματικού Φακέλου αποδείκνυαν ότι πολιτική με κάθε μέσον του κρατιδίου αυτού ήταν -δια της διαστρέβλωσης και οικειοποίησης της ιστορίας του Έλληνα Μακεδόνα Μεγάλου Αλεξάνδρου κλπ., αλλά και με όχημα τον αλυτρωτισμό και τον μακεδονισμό- η διεκδίκηση ελληνικών εδαφών, της «Αιγαιακής Μακεδονίας», όπως ονομάζουν την Ελληνική Μακεδονία, καθώς επίσης και η αμφισβήτηση της εθνικής μας κυριαρχίας σ΄ αυτήν, από το 1944 μέχρι και σήμερα…

            Αυτά όμως τα γεγονότα τεκμηρίωναν ή καλλίτερα αποδείκνυαν τις επεκτατικές εδαφικές βλέψεις των Σκοπιανών που όμως αντίκεινται στις θεμελιώδεις καταστατικές αρχές του ΝΑΤΟ αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και είναι λογικό οι δύο αυτοί υπερεθνικοί οργανισμοί να μη θέλουν την είσοδο ενός νέου μέλους, της ΠΓΔΜ, το οποίο, όπως είχαν επί τέλους πεισθεί από τον Ελληνικό Φάκελο, είχε αποδεδειγμένα  εδαφικές βλέψεις εναντίον ενός ήδη κράτους μέλους, εν προκειμένω της Ελλάδος. Έτσι απέρριψαν το αίτημα των Σκοπίων και ενημέρωσαν τους εκπροσώπους αυτού του κρατιδίου ότι δεν θα δεχόταν νέο αίτημα εάν δεν συμφωνεί η Ελλάδα. Με την απόφαση αυτή έμπαινε ως προϋπόθεση ότι το νέο όνομα στο οποίο θα συμφωνούσαν και οι δυο Χώρες θα περιείχε τον όρο «Μακεδονία» αλλά με γεωγραφικό προσδιορισμό. Να σημειωθεί ότι παρόλον που η Ελλάδα μπορούσε να θέσει Βέτο, δεν χρειάστηκε να το κάνει. Και αυτό είναι το μεγαλείο εκείνης της απόφασης της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, σύμφωνα με τον Μέρτζο Ν., ο οποίος τότε ήταν πρόεδρος της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και η οποία ετοίμασε τον φάκελο της Ελληνικής Αντιπροσωπείας (ΜΕΡΤΖΟΣ, Ν., ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ και οι άλλοι, 2013). Αυτή έπρεπε να είναι η κόκκινη γραμμή της Ελλάδος.

            Από την απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να δεχθεί τον συμβιβασμό στο ονοματολογικό. Από εκεί και πέρα θα έπρεπε η ΠΔΓΜ, από μόνη της αν ήταν ειλικρινής, να άρει όλα εκείνα τα σημεία που υπέθαλπαν τον αλυτρωτισμό, εξέτρεφαν τον μακεδονισμό, αμφισβητούσαν αλλά και διέστρεφαν την ιστορία, αμφισβητώντας έτσι την Ελληνικότητα της Μακεδονίας μας και διεκδικώντας εδάφη μας. Εκείνοι συνέταξαν το Σύνταγμα, εκείνοι πέρασαν νόμους και εξέδωσαν διατάγματα που αυτοανακηρύσσονταν Μακεδόνες διεκδικώντας εδάφη μας, εκείνοι σχεδίασαν τη σημαία τους, εκείνοι έγραψαν τα σχολικά τους βιβλία παραποιώντας την ελληνική ιστορία της Δυναστείας των Μακεδόνων και προσπάθησαν να την οικειοποιηθούν. Εκείνοι έκαναν αγάλματα των δικών μας Φιλίππων και ΜεγΑλέξανδρων παρουσιάζοντας ως δικούς τους αφού αυτοί ήταν, όπως έλεγαν οι μόνοι Μακεδόνες επομένως εκείνοι να τα καταργήσουν, να μας πείσουν, οπότε και εμείς δεν είχαμε και δεν έχουμε καμιά αντίρρηση εκτός από γείτονες να τους κάνουμε και εταίρους. Και βέβαια να μη χρησιμοποιούν τα βασικά εργαλεία του αλυτρωτισμού και Μακεδονισμού, δηλαδή ότι είναι Μακεδόνες και η γλώσσα τους η Μακεδονική.

            Αντί αυτών των απλών και αυτονόητων η Ελληνική Κυβέρνηση και χωρίς να προβλέπεται από πουθενά, χωρίς να το ζητήσει κανένας, χωρίς να δεσμεύεται από κάποια διεθνή σύμβαση, κάνει μία πρωτοφανή και χωρίς προηγούμενο στα διεθνή διπλωματικά δεδομένα κίνηση και ενώ αναγνωρίζει τη χώρα ως Βόρεια Μακεδονία δέχεται oι πολίτες του να έχουν ιθαγένεια/υπηκοότητα (nationality) και να ονομάζονται  Μακεδόνες και μέσα σε παρένθεση και ίσως να γράφεται με μικρότερα γράμματα στο διαβατήριο (Πολίτης της Βόρειας Μακεδονίας) και που βέβαια δεν θα εκφέρεται ποτέ. Και αναγνωρίζοντας και τη γλώσσα ως Μακεδονική, η Ελλάδα ουσιαστικά νομιμοποιεί με τη δική της υπογραφή τον αλυτρωτισμό και τον μακεδονισμό που ενώ πείσαμε τους συμμάχους μας ότι αυτά αποτελούν κίνδυνο για την εθνική μας ακεραιότητα, τώρα τους τα δίνουμε και με την υπογραφή μας.

            Δεν υπάρχει προηγούμενο, το όνομα μια χώρας να μη συμπίπτει με την Ιθαγένεια / υπηκοότητα των πολιτών της. Παντού στον κόσμο η ιθαγένεια ορίζεται από το όνομα του κράτους και είναι παράγωγο της κρατικής ονομασίας. Οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως αναγράφουν τα διαβατήρια τους, έχουν υπηκοότητα : Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και όχι προφανώς Αμερικανική, οι κάτοικοι της ΝοτιοΑφρικανικής Ένωσης ΝοτιοΑφρικανική και όχι Αφρικανική κλπ. Το ποια θα είναι η υπηκοότητα/ιθαγένεια των κατοίκων μιας χώρας δεν είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού όπως γράφουν «τα ενημερωμένα» τα ΣΥΡΙΖΑΙΑΚΑ Παπαγαλάκια. Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού δεν το έχουν τα κράτη αλλά οι πολίτες. Για παράδειγμα, ένας πολίτης Αλβανός μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται Έλληνας Βορειοηπειρώτης αλλά στο διαβατήριο του αναγράφεται Ιθαγένεια/Υπηκοότητα η Αλβανική. Οι Φλαμανδοί και οι Βαλώνοι του Βελγίου έχουν διαβατήρια που ορίζουν την Ιθαγένεια/Υπηκοότητα τους ως Βελγική.. άσχετα αν δεν θέλουν να «βλέπονται». Οι πολίτες της Βόρειας Μακεδονίας, ανεξαρτήτως εάν εθνοτικά είναι Σλαβομακεδόνες ή Αλβανοί ή Έλληνες βλάχοι πρέπει να είναι Βορειομακεδόνες όσον αφορά την ιθαγένεια. Οι Ζάεφ και Ντιμιτρόφ επέμειναν, ως πατριώτες και υποστηρικτές των εθνοτικών τους καταβολών, στο να διατηρήσουν το όνομα «Μακεδόνες», επειδή ακριβώς θέλουν να κρατήσουν ζωντανό το εθνικό ιδεολόγημά τους, τον Μακεδονισμό.

            Οι δικοί μας πατριώτες, κατά δήλωση τους, πολιτικοί Τσίπρας και Κοτζιάς, τους χάρισαν το όνομα σκέτο «Μακεδόνες» ως μη όφειλαν και τη γλώσσα ως Μακεδονική που τέτοιο πράγμα, όπως λένε οι ειδικοί για το θέμα, δεν υπάρχει, ενώ υπάρχει σλαβομακεδονική που είναι η σλάβικη γλώσσα που ομιλείται στο παλιό Σέρβικο τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας. Αυτό το έκαναν εξυπηρετώντας -ποιανών άραγε- συμφέροντα ή μήπως υπέκυψαν στις ιδεολογικές στρεβλώσεις με τις οποίες έχουν μεγαλώσει; Είπαν, όμως, και το επανέλαβαν πολλές ο Πρωθυπουργός και ο Υπουργός επί των Εξωτερικών ότι δεν θέλουν να ταπεινώσουν τους γείτονες. Γιατί, πότε στο παρελθόν η Ελλάδα ζήτησε να στερηθούν κάτι δικό τους;  Μήπως όμως ταπεινώνει ο κ. Τσίπρας για πάντα πια τους Έλληνες ξεπουλώντας την ψυχή όλων των Ελλήνων και όχι μόνον της Μακεδονίας; Διότι οι πρόγονοι όλων των σημερινών Ελλήνων (Νησιώτες, Πελοποννήσιοι, Κρητικοί κλπ.) έδωσαν έστω και μία σταγόνα αίματος, ιδρώτα ή πόνου στους απελευθερωτικούς αγώνες για την Μακεδονία μας. Και δεν ξεχνούν…