ΟΡΙΟ 3% : ΔΙΠΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Το σύστημα, βλέποντας πως η εκλογή σε αυτοδιοικητικά όργανα μπορεί να αναδείξει κάποιον εχθρό του, δίδοντάς του θεσμικό ρόλο, έστω και περιορισμένου βεληνεκούς, και κυρίως δίδοντάς του τη δυνατότητα να αποδείξει τη συνέπεια λόγων και έργων σε ένα αυτοδιοικητικό όργανο, αποφάσισε να βάλει κόφτη 3% και στις αυτοδιοικητικές εκλογές (Άρθρο 14 §4α), υφαρπάζοντας τις ψήφους του 20% και πλέον του εκλογικού σώματος που ψηφίζει παρατάξεις που δεν ελέγχονται από τον διπολισμό, ακριβώς όπως το κάνει και στις βουλευτικές εκλογές.  Μάλιστα, στις αυτοδιοικητικές εκλογές με το νέο νομοσχέδιο δεν θα ισχύει ούτε καν η ενισχυμένη αναλογική βάσει ποσοστών, που ισχύει στις εθνικές. Η παράταξη που έρχεται πρώτη στις επαναληπτικές ή αυτή που συγκεντρώνει το 43%+1 ψήφο από την πρώτη Κυριακή παίρνει το 60% των εδρών. Κάνει ό,τι θέλει στο δημοτικό ή περιφερειακό Συμβούλιο και οι υπόλοιποι είναι διακοσμητικοί. (Αν μια παράταξη συγκεντρώσει 43%+1 ψήφο από τον πρώτο γύρο αναδεινύεται νικήτρια, λέει το νομοσχέδιο, χωρίς οι ευφυείς συντάκτες του να σκεφτούν ότι αυτό μπορεί να συμβεί με δύο παρατάξεις. Η μία 44%, η άλλη 45% και οι υπόλοιπες το 11% που απομένει. Η λογική λέει ότι κερδίζει αυτή με το 45%. Ναι, αλλά ο νόμος δεν το λέει.)

Ο Βορίδης δικαιολόγησε το όριο του 3% λέγοντας ότι κάποιος που παίρνει κάτω από 3% μπορεί να είναι αξιόλογος ως... φιλόσοφος αλλά όχι ως πολιτικός. Προφανώς για να είναι αξιόλογος ως πολιτικός θα πρέπει να μπει στο μαντρί του διπολισμού, συντασσόμενος με τον έχοντα το κομματικό χρίσμα, και καθιστάμενος πειθήνιο κομματικό όργανο. Ίσως φωτογραφίζει τη δική του πολιτική διαδρομή. Ο φασισμός έχει πολλές μορφές. Ο πιο επικίνδυνος είναι ο θεσμικός φασισμός. Όταν, δηλαδή, το σύστημα εξουσίας επινοεί νομότυπες μεθόδους για να εξουδετερώνει τους αντιπάλους του.