Σε μια χρεοκοπημένη χώρα που έχει γίνει και επίσημα προτεκτοράτο -και λέγεται Ελλάδα-, ένας υπουργός της κυβέρνησης που παλιότερα κυκλοφορούσε με τσεκούρι στους δρόμους, φέρνει στον δημόσιο διάλογο τον χημικό ευνουχισμό για τους δράστες σεξoυαλικών εγκλημάτων κατά παιδιών, και μετά λέει πως εξέφρασε προσωπική άποψη και κάνει διευκρινίσεις για το τι εννοούσε.
Εγώ δεν θα αναφερθώ στον χημικό ευνουχισμό -με τη συναίνεση ή όχι των δραστών- αλλά στον πνευματικό ευνουχισμό.
Ο πνευματικός ευνουχισμός εφαρμόζεται στην Ελλάδα πολλά χρόνια, χωρίς να έχει ψηφιστεί νόμος που προβλέπει την εφαρμογή του.
Η αμορφωσιά είναι μόδα στην ελληνική κοινωνία εδώ και δεκαετίες, ενώ η γνώση αντιμετωπίζεται σαν κάτι εκκεντρικό και περιττό.
Η καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Ευθυμίου, σε πρόσφατη συνέντευξή της, επισήμανε πως “ο απόφοιτος δημοτικού του σχολείου της γειτονιάς πριν από 40 χρόνια ήξερε πολύ περισσότερα από πολλούς αποφοίτους λυκείου σήμερα”.
Η φράση της κυρίας Ευθυμίου προέρχεται από αυτό το απόσπασμα:
““Ως προς το θέμα της παιδείας στην κοινωνία έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα χαμηλής απαιτητικότητας. Στα σχολεία όλοι οι μαθητές, έτσι κι αλλιώς, παίρνουν Α στο δημοτικό και 19 ή 20 στο γυμνάσιο, δουλέψουν δεν δουλέψουν, μάθουν δεν μάθουν. Έχουμε ένα απίθανο ποσοστό αριστούχων παγκοσμίως. Καμία σύγκριση με παλαιότερα. Ο απόφοιτος δημοτικού του σχολείου της γειτονιάς πριν από 40 χρόνια ήξερε πολύ περισσότερα από πολλούς αποφοίτους λυκείου σήμερα. Μετά το 1980 αποφασίσθηκε το κλίμα αυτό προκειμένου «να μην επιβαρυνθεί η ψυχή των παιδιών». Είναι κι αυτό άλλη μία έκφανση της δήθεν «αριστερής» πλευράς μας. Δηλαδή, του τίποτα”.”
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος καθηγητής Πανεπιστημίου, για να κάνει την παρατήρηση που κάνει η κυρία Ευθυμίου. Αρκεί να κυκλοφορεί σήμερα στην Ελλάδα, να ακούει, να συνομιλεί ή ακόμα και να διαβάζει αυτά που γράφουν οι Έλληνες στα social media.
Όποιος τα κάνει αυτά, παρατηρεί πως υπάρχει σύγχυση ως προς την έννοια των λέξεων, σύγχυση ως προς το συντακτικό -όπου υποκείμενα, ρήματα και αντικείμενα μοιάζουν να βρίσκονται σε πόλεμο μεταξύ τους-, ενώ για την …ωρθογραφεία, ό,τι και να πεις είναι λίγο.
Ένας φίλος ηθοποιός που είχε θεατρική σχολή μου είχε πει πως ένας από τους λόγους που την έκλεισε ήταν το ότι συνειδητοποίησε πως οι μαθητές πήγαιναν στην δραματική σχολή για να μυηθούν στο θέατρο και οι καθηγητές της δραματικής σχολής έπρεπε να τους διδάσκουν πράγματα που υποτίθεται πως είχαν μάθει στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο.
Τον Σεπτέμβριο του 2021, όταν πέθανε ο Μίκης Θεοδωράκης, ήμουν σε ένα νησί του Αιγαίου. Ειλικρινά, εντυπωσιάστηκα από το πόσοι νέοι άνθρωποι, 20 έως 30 ετών, που σπούδαζαν ή είχαν πτυχία και είχαν κάνει μεταπτυχιακά, δεν γνώριζαν ποιος είναι ο Μίκης Θεοδωράκης. Προσοχή, δεν εννοώ να ξέρουν το έργο του Μίκη Θεοδωράκη και όλη την πορεία του, εννοώ πως αγνοούσαν την ύπαρξή του. Δεν ξέρω πώς γίνεται αυτό.
Το περίεργο είναι πως οι Έλληνες των προηγούμενων δεκαετιών, αν και μάλλον είχαν καλύτερη παιδεία από τους σημερινούς, είχαν κάποια αίσθηση των γνωστικών ελλείψεών τους. Σήμερα, συναντάς διαρκώς ανθρώπους που δεν μπορούν ούτε να μιλήσουν, ούτε να σκεφτούν αλλά είναι γεμάτοι βεβαιότητες για τις απόψεις τους. Για όλα τα θέματα. Από τους ιούς μέχρι την πυρηνική φυσική.
Ο πνευματικός ευνουχισμός είναι μια πραγματικότητα στην ελληνική κοινωνία.
Μιλάμε για πνευματικό μακελειό. Είναι να απορείς πως “επικοινωνούν” οι Έλληνες μεταξύ τους.
Αλλά κανείς δεν νοιάζεται. Αντιθέτως, όλη αυτή η μάζα με την αμορφωσιά κάνει πάρτι με αποψάρες και βεβαιότητες για δολοφονίες, γυναικοκτονίες, βιασμούς, παιδοβιασμούς, χημικούς ευνουχισμούς, θανατικές ποινές και άλλα θέματα.
Όχι, παιδιά, δεν είναι παιδεία τα σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης με οικογενειακές ιστορίες από την Ελλάδα και τα χωριά της Ελλάδας του ’50 και του ’60 με παπάδες, δασκάλους, χωροφύλακες και άλλους που κερατώνονται αναμεταξύ τους.
Και χωρίς να θέλω να σοκάρω κάποιους, ούτε τα σίριαλ του Καπουτζίδη και του Παπακαλιάτη είναι παιδεία.
Και όχι, ούτε αυτά που γράφω εγώ στο μπλογκ είναι παιδεία.
Παιδεία είναι να έχεις σχολεία της προκοπής, ένα εκπαιδευτικό σύστημα με έρωτα για τη γνώση, και δασκάλους που είναι ερωτευμένοι με αυτό που κάνουν, και δεν πεθαίνουν της πείνας.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ελληνική κοινωνία θα πρέπει να διεκδικήσει ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που δεν θα αλλάζει κάθε χρόνο και θα μαθαίνει στα παιδιά γραφή, ανάγνωση, αξιοπρέπεια, σεβασμό στον εαυτό τους και τους συνανθρώπους τους, και πόσο συναρπαστικά πράγματα είναι το διάβασμα, η γνώση και η σκέψη.
Όλοι εσείς που νοιάζεστε για τα παιδιά, ξέρετε κάποιο καλύτερο εφόδιο για τα παιδιά από την αγάπη, την παιδεία και την γνώση;
Εγώ δεν ξέρω.
Ας εφοδιάσουμε λοιπόν τα παιδιά με αγάπη, παιδεία και γνώση, μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα όπως αυτό της Φινλανδίας -που δεν θα αλλάζει με κάθε κυβέρνηση και με κάθε βλαμμένο υπουργό- γιατί, αλλιώς, θα τρέχετε τα παιδιά σας στους ψυχολόγους.
Και αν τρέχετε τα παιδιά σας στους ψυχολόγους, δεν θα υπάρχουν ψυχολόγοι για να κοιτάξουν εσάς που είστε καμένοι και αμόρφωτοι αλλά, παράλληλα, νομίζετε πως τα ξέρετε όλα και είστε οι ιδανικοί γονείς.
(Καταλαβαίνω πως γράφω σαν θείτσος και μπάρμπας αλλά πραγματικά υπάρχει τεράστιο πρόβλημα αμορφωσιάς και άγνοιας στην Ελλάδα σήμερα. Ο πλούτος κάθε χώρας είναι το έμψυχο δυναμικό της, δεν είναι τα ξενοδοχεία και τα airbnb. Συγγνώμη που τα γράφω κάπως επιθετικά αλλά δεν έχω τίποτα να σας πουλήσω, οπότε δεν έχω λόγο να γράφω πως είστε υπέροχοι και μοναδικοί. Τα γράφω όπως τα σκέφτομαι.)
(Με την ευκαιρία, για μια ακόμα φορά, ένα τεράστιο ευχαριστώ σε εκείνους τους δασκάλους που είχα την τύχη να έχω, και μου άνοιξαν μερικά παράθυρα στον κόσμο αυτό. Ισχύει. Το ακούω. Δεν το λούζω.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου