ΘΕΑΤΡΟ ΠΗΓΑΣΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗ : “Τα σκοτεινά φεγγάρια του Έρωτα”

“Τα σκοτεινά φεγγάρια του Έρωτα”

του Φεδερίκου Γκαρθία Λόρκα

Βασισμένο στα έργα : “Οι Φασουλήδες”, “Ο ματωμένος γάμος” και “Γέρμα”

με ζωντανή μουσική επί σκηνής

Σκηνοθεσία: Γιώργος Χ. Χανδόλιας

ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Σάββατο 27 Οκτωβρίου (Έναρξη: 21:00’)

• Οκτώβριος: Σάββατο 27, Κυριακή 28, Δευτέρα 29
• Νοέμβριος: Σάββατο 3, Κυριακή 4

Σάββατο 10, Κυριακή 11

Σάββατο 17, Κυριακή 18

Σάββατο 24, Κυριακή 25

- Δεκέμβριος: Σάββατο 1, Κυριακή 2

Σάββατο 8, Κυριακή 9

Σάββατο 15, Κυριακή 16

Σάββατο 22, Κυριακή 23

Παρασκευή 28, Σάββατο 29, Κυριακή 30

- Ιανουάριος: Παρασκευή 4, Σάββατο 5, Κυριακή 6

ΘΕΑΤΡΟ ΠΗΓΑΣΟΣ

Π. Τσαλδάρη 7

Τηλ.: 23510.74371 - (Για κρατήσεις θέσεων)

Λόρκα και Έρωτας:

Ο ευγενικός Φεντερίκο της θλίψης, ο άνθρωπος του πάθους και της μοναξιάς.

Η καρδιά του δεν ήταν βέβαια χαρούμενη ήταν όμως ικανή για όλη τη χαρά του σύμπαντος. Πρέπει να είσαι θρήσκος και ιερόσυλος. Να συγκεντρώνεις το μυστικισμό μιας αυστηρής γοτθικής εκκλησίας με το θαύμα της ειδωλολατρικής Ελλάδας. Να τα βλέπεις όλα. Να τα νιώθεις όλα.

Ψίθυροι μιας μυστικής ακροβασίας στους πιο λάγνους πόθους. Μια τέτοια ακροβασία με τη δροσιά της δύναμης και τον μύχιο φόβο της ανατροπής, χαρακτηρίζει τη φαιδρή παράσταση των Φασουλήδων. Εκεί όπου υμνείται η αγάπη της μεταμφίεσης μ' έναν τρόπο μοναδικό. Εκεί που τύποι λαϊκοί, κράμα κυνικής εξυπνάδας, αμοραλισμού, αλλά και κάποιας κρυμμένης πίκρας, μελαγχολίας, αίσθησης της ματαιότητας των ανθρώπινων πραγμάτων, παίζουν στην ιδέα πως "η ζωή είναι όνειρο". Κι έτσι το παιχνίδι αποκτά ξεχωριστή μαγεία.

Οι ανθρώπινες ψυχές νοτισμένες στα υπόγεια ρεύματα μιας άγριας παράδοσης, απολαμβάνουν την ηδονή της μέθεξης σε μια άγνωστη και συνάμα οικεία λιτανεία. Τη λιτανεία που σμίγει την κιθάρα με το μαχαίρι, το κρασί με το αίμα, τη λύτρωση με τον πόνο που, όσο ευγενικός είναι στα σπάργανά του, τόσο σκοτεινός γίνεται στη συνεύρεσή του με τη μοίρα. "Η φωνή σου με σέρνει κι εγώ το ξέρω πως πνίγομαι, μα δεν μπορώ πια να φύγω" λέει η νύφη στο Ματωμένο Γάμο και είναι η στιγμή που δραπετεύει ο βόγγος της σάρκας που καίει. Της γυναίκας που παρατά τον άντρα της μ' όλο το σόι του στη μέση και φεύγει με το στεφάνι στο κεφάλι πριν τελειώσει ο γάμος. Εκεί που η ζητιάνα και το Φεγγάρι υψώνονται σε σύμβολα θανάτου. Ο θάνατος στον Ματωμένο Γάμο έρχεται μ' ένα "μικρό μαχαίρι π' ούτε το χέρι δεν το πιάνει".

Κι εδώ είναι το σημείο που διασταυρώνεται η μοίρα της Νύφης με κείνη της Γέρμα. Της μητρότητας που αποκόβεται ανίερα από το πανάρχαιο γονιμικό αίτημα της Ζωής. "Κάθε γυναίκα έχει αίμα για τέσσερα και για πέντε παιδιά. Κι αν δεν τα κάνει το αίμα μέσα της φαρμακώνεται όπως θα φαρμακωθεί και το δικό μου" λέει η Γέρμα. Κορμί στεγνό και στοιχειωμένο. Και ξυπνά η σιωπή που διεκδικεί τη ράβδο του κριτή σ' έναν πολιτισμό τιμής, που ελέγχεται από μια κοινωνία αυστηρής ηθικής.